apprīmē , Adv. (apprimus), in erster Linie, vor allem, bei weitem, ganz vorzüglich, gar sehr (vgl. Gell. 17, 2, 14), appr. probus, Plaut.: appr. obsequens, Ter.: appr. nobilis, Komik., Gell. u. ...
bimeter , tra, trum (bis u. metrum) = dimeter, aus doppelten Versmaßen bestehend, litterae, Sidon. ep. 9, 15, 1: ars, Sidon. ep. 9, 13, 5.
Alcimedē , es, f. (Ἀλκιμέδη), Tochter des Autolykus, Gemahlin des Äson u. Mutter des Iason, Hyg. fab. 13. Ov. her. 6, 105.
amicīmen , inis, n. (amicio) = amictus, der Umwurf, das Gewand, Apul. met. 11, c. 9 u. 23.
... im allg., der Menschen, alimenta corporis, Cic.: alimenta incolarum (für die B.), Liv ... ... puero dare, Ov.: captivis egentibus alimenta clam suppeditare, Liv.: tridui alimenta portare (v. Soldaten), ... ... der Tiere, alimenta leonum et vulturum, Sen.: reponere in hiemem alimenta, Quint.: der Pflanzen, unam ...
bimēstris (bimēnstris), e (bis u. mensis), zweimonatlich, a) v. ... ... Claud. 14, 1 u. Ner. 14. – / Die Schreibung bimēnstris oft in den besten Hdschrn.
bimembris , e (bis u. membrum) = δίσωμος ( ... ... Iuven. 13, 64: monstrum feminei bimembre sexus, v. Hermaphrodit, Anthol. Lat. 317, 1 ( ... ... u. so forma, die Zentauren, Ov.: u. subst., bimembrēs = Centauri, Verg. u.a. ...
Alcimedōn , dontis, m. (Ἀλκιμέδων), Name eines sonst unbekannten Toreuten, Verg. ecl. 3, 37 (Nomin.) u. 44 (Genet.).
asymmeter , tra, trum (ἀσύμμετρος), unsymmetrisch, Boëth. Aristot. anal. pr. 1. p. 487 u.a.
Alimentus , ī, m., römischer Beiname, wie L. Cincius Alimentus bei Liv. 26, 23, 2 u.ö.
Archimēdēs , is, Akk. em u. ēn, ... ... . Cic. de rep. 1, 21. – Dav. Archimēdēus od. - īus , a, um, archimedisch, Mart. Cap. u. Mar. Victorin.
Anaximenēs , is, m. (Ἀναξιμένης), I) ein berühmter ionischer Philosoph aus Milet, Schüler od. wenigstens Nachfolger des Anaximander (um 500 v. Chr.), Cic. de nat. deor. 1, 26. – II ...
agrimēnsor , ōris, m., der Feldmesser, Amm. 19, 11, 8. Veget. mil. 3, 8. Boëth. de art. geom. p. 401, 8 Fr. Vgl. Gloss. ›agrimensor, γεωμέτρης‹.
Adrymētion , s. Adramyttēum.
amphimēcēs , s. amphimacrus.
bimēnstris , s. bimēstris.
bimēnstruus , a, um (bis u. mensis) = διμηνιαιος (Gloss.), zweimonatlich, tempus, *Cod. Theod. 11, 5, 3 (cod. dismenstruum).
āmōlīmentum , n. (amolior) = φυλακτήριον, das Abwendungsmittel, das Amulett, Gloss. II, 473, 49.
Aequimēlium , s. Aequimaelium.
... , Plaut.: muliebria, Tac.: blandimenta dare alci, Liv.: blandimentis corrumpere, Cic.: per ... ... Ggstz. convicio extorquere), Plin. ep.: captus blandimentis, Plin. ep.: blandimentis adversum plebem, Tac. ann. 12 ... ... , Reizende, die Annehmlichkeit, blandimenta voluptatis, Cic.: blandimenta vitae, Reize, Tac.: ...
Buchempfehlung
»Zwar der Weise wählt nicht sein Geschicke; Doch er wendet Elend selbst zum Glücke. Fällt der Himmel, er kann Weise decken, Aber nicht schrecken.« Aus »Die Tugend« von Albrecht von Haller
130 Seiten, 7.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro