nōminātīvus , a, um (nomino), a) zur Nennung gehörig, als gramm. t. t., interrogationes, Prisc.: casus nominativus u. subst. bl. nominativus, der Nominativ, Varro LL. u.a.: nomina singulari ...
agnōminātīvus , a, um (*agnomino), das agnomen bezeichnend, Serv. gramm. 536, 5. Consent. gramm. 339, 15.
dēnōminātīvus , a, um (denomino), durch Ableitung gebildet, Prisc. 4, 1.
prōnōminātīvus , a, um (pronomino), durch das Fürwort ( Pronomen ) bezeichnet, pronominalisch, redditiones, Prisc. 17, 34.
cōgnōminātīvus , a, um (cognomino), das cognomen bezeichnend, Consent. 339, 14 K.
praenōminātīvus , a, um (praenomino), das praenomen bezeichnend, Consent. 339, 13 K.
dēnōminātīvē , Adv. (denominativus), auf abgeleitete Art, durch Ableitung, Mart. Cap. 4. § 381.
cāsus , ūs, m. (cado), das Fallen, ... ... , Cic.): ders. c. patricus, Varr. LL., u. c. nominativus, Quint.: c. genetivus, Quint.: ders. c. interrogandi, Nigid. ...
singulāris , e (singuli), zum einzelnen gehörig, I) ... ... . multitudo), Varro LL.: casus s., Varro LL.: numerus, Quint.: s. nominativus, genetivus, Quint. – absol. = der Singular, alii ...