ampullāceus , a, um (ampulla), I) flaschenförmig, kolbenförmig, pira a collo ampullacea, Plin. 15, 55. – II) von einer (ledernen) Flasche herrührend, corium, Col. 8, 2, 15.
cōpulātīvus , a, um (copulo), zur Verbindung gehörig, Verbindungs - (Ggstz. disiunctivus), coniunctio, Augustin. enarr. in psalm. 118. serm. 14. § 1 u. Gramm.
puellāriter , Adv. (puellaris), nach Art der Mädchen, wie ein Mädchen, mädchenhaft, kindlich, alqd nescire, Plin. ep. 8, 10, 1: comas rapere, Mart. Cap. 1. § 88.
simpulātrīx , trīcis (Femin. zu simpulator), die Eingießerin des Weines in die Opferschale vermittelst des simpuvium, Paul. ex Fest. 337, 11.
ampullārius , ī, m. (ampulla), der Flaschenmacher, Flaschner, Plaut. rud. 756. Corp. inscr. Lat. 12, 4455.
scrīpulāris , e (scripulum), von einem Skrupel an Gewicht, Plin. 33, 126: andere Form scrupularis, Th. Prisc. 4. fol. 314, b.
astipulātus , Abl. ū, m. (astipulor), die vollkommene Beipflichtung, Zustimmung, Iovis deorum summi astipulatu, Plin. 7, 152.
epulātōrium , iī, n. (epulor), das Gastmahl, der Schmaus, Ambros. de fuga saec. 8, 45.
scrīpulātim , Adv. (scripulum), skrupelweise (dem Gewichte nach), Plin. 22, 118.
crāpulārius , a, um (crapula), zum Weinrausche gehörig, unctio, Plaut. Stich. 230.
populābilis , e (populor), verheerbar, Ov. met. 9, 262.
scrūpulāris , scrūpulātim , s. scrīpulāris...
populābundus , a, um (populor), auf Verheerung-, auf ... ... . 1, 15, 1: vagari populabundum hostem per agros passi, Liv. 2, 60, 2: consul aliquotiens per omnem hostium agrum infesto agmine populabundus ierat, Liv. 3, 3, 10: mit Acc., ...
manipulārius , a, um (manipulus), zum Manipel gehörig, ... ... , 27 Sp. – subst., manipulārius, iī, m., der gemeine Soldat (Krieger), Gemeine (s. manipulāris), Val. Max. 6, 1, 12. Liv. epit. ...
restipulātio , ōnis, f. (restipulor), das gegenseitige Versprechen, die Gegenverpflichtung, Cic. Rosc. com. 37. Gaius inst. 4, 18 u.a.
dēpopulātrīx , trīcis, f. (Femin. zu depopulator), die Verheererin, Verwüsterin, d. generis humani luxuria, Cassiod. var. 11, 3, 5.
discipulātus , ūs, m. (discipulus), der Stand eines Schülers, Augustin. serm. 23, 1. Tert. de praescr. 22 u.a. Eccl.
condīscipula , ae, f. (condiscipulus), die Mitschülerin, Mart. 10, 35, 15. Apul. met. 9, 17.
puellātōrius , a, um (puella), Kindern gehörig, tibiae, Kinderpfeifen, Solin. 5, 19.
sēmi-pullātus , a, um, halbschwarz gekleidet, Sidon. epist. 1, 7, 9.