sincērē , Adv. (sincerus), I) gut, recht, satin ego oculis utilitatem optineo sincere an parum? Plaut. Epid. 634 G. – II) ... ... Catull.: loqui, Cic.: pronuntiare, Caes.: nam neque irati neque blandi quicquam sincere sonunt, Enn. fr. – Compar. ...
syncopē , ēs, f. u. syncopa , ae, f. ( ... ... eines Wortes in der Mitte, syncope, Charis. 278, 18. Diom. 441, 27: per syncopam dictum esse, Macr. sat. 5, 21, 11. – II) ...
sincēro , āvī, āre (sincerus), rein machen, Diom. 364, 28. Augustin. serm. 359, 7.
syncopo , āvī, āre (syncope), in Ohnmacht fallen, ohnmächtig werden, Veget. mul. 2, 25, 1.
syncopa , s. syncopē.
... usw., Plaut.: corpus, Ov.: corpus sincerius, Gell.: pars, Ov.: sincerum integrumque conserves, Cic. – b ... ... sincerius gaudium, Iustin. – / Nbf. sinceris, Neutr. sincere u. zwar Nom. Sing. sinceris, Varro bei Isid ...
sīnciput , pitis, n. (viell. st. semicaput, ... ... . 13, 85. – Plaut. Men. 211 jetzt sincipitamenta porcina. – II) meton., der ... ... des Gehirns, die Hirnschale, non tibi sanum est, adulescens, sinciput, ut intellego, du bist nicht richtig im K. (im G.), ...
syncērus etc., s. sincērusetc.
sinceris , s. sincērus.
sincinium , iī, n. (zu semel u. cano) = μονῳδία, der Einzelgesang, das Solo, Isid. orig. 6, 19, 6 (wo Otto sicinium = secinium, v. se u. cano).
synchysis , is, f. (σύγχυσις), die Verwirrung, in der Gramm., wenn die Wörter zu sehr versetzt sind, Charis. 275, 17. Diom. 461, 7. Donat. (IV) 401, 6.
syncrāsis , is, Akk. in, f. (σύγχρασις), die Vermischung, Tert. adv. Valent. 8.
syncopizo = syncopo, Avian. apol. 19.
īn-sincērus , a, um, I) unrein, verdorben, cruor, verwesendes, ... ... , 7: oblatio, Ambros. de Cain et Abel 2, 6. § 18: insincerum proferentes quidquid etc., Ambros. in psalm. 118. serm. 11. § 20 ...
sincēritās , ātis, f. (sincerus), I) die Unverdorbenheit, Unverletztheit ... ... a. – b) die Unverdorbenheit usw., bonum habebit sinceritatem suam, Vollständigkeit, Vollkommenheit, Sen.: verborum, Güte, Gell.: sinc. summa vitae, Sittenreinheit, Val. Max.
synchrīsma , atis, n. (σύγχρισμα), ... ... ) u. 14 (§ 218 u. 225 Ihm). – Nbf. synchrisma, ae, f., Veget. mul. 6, 18 u. 22, 2 ...
synchronus , ī, m. (σύγχρονος), der Zeitgenosse, Hieron. in XII Prophet. praef.
sincēriter , Adv. (sincerus) = sincere, Gell. 13, 16 (17), 1. Cod. Iust. 8, 28, 10. Augustin. quaest. 66, 1.
syncerastum , ī, n. (συγκεραστόν), ein aus verschiedenen Zutaten bestehendes Gericht, Gemischtes, Allerlei, Varro LL. 7, 61.
syncatēgorēma , atis, n. (συγκατηγό ... ... der nur in Verbindung mit einem anderen Worte einen vollständigen Begriff gibt, Plur. syncategoremata (rein lat. consignificantia), Prisc. 2, 15.
Buchempfehlung
Bereits 1792 beginnt Jean Paul die Arbeit an dem von ihm selbst als seinen »Kardinalroman« gesehenen »Titan« bis dieser schließlich 1800-1803 in vier Bänden erscheint und in strenger Anordnung den Werdegang des jungen Helden Albano de Cesara erzählt. Dabei prangert Jean Paul die Zuchtlosigkeit seiner Zeit an, wendet sich gegen Idealismus, Ästhetizismus und Pietismus gleichermaßen und fordert mit seinen Helden die Ausbildung »vielkräftiger«, statt »einkräftiger« Individuen.
546 Seiten, 18.80 Euro