dēfector , ōris, m. (deficio) = ἀποστάτης, der Abtrünnige, absol., bes. im Plur., Suet., Tac. u.a.: m. Genet., patris sui defectores, Tac. ann. 11, 8.
dēpector , ōris, m. (depeciscor), der Unterhändler, Apul. apol. 74.
dēfectrīx , trīcis, f. (Femin. zu defector), mangelhaft, unvollkommen, Tert. adv. Valent. 38.