persōna , ae, f. ( von ... ... Zierat an einem Gebäude, cretea persona, Lucr. 4, 295: russi persona Batavi, Mart. 14, 176 ... ... zweite Hauptperson, Nep.: id, quod quāque personā dignum est, Cic.: personā soceri mei, unter der P. meines ...
mīrio , ōnis, m. (mirus), I) = persona distorto ore, ein Fratzengesicht (als Maske), Acc. didasc. fr. bei Varro LL. 7, 64 (wo mit M. Hertz [T. Maccius Plautus oder M. Accius ...
2. invīsus , a, um (invideo), I) passiv = ... ... amabilis, auch miserabilis), a) v. Pers.: α) absol.: persona illa (lenonis) invisa, Cic.: accusator ac reus iuxta invisi, Tac.: alqm ...
stultus , a, um, PAdi. (eig. Partic. v ... ... Pers., Komik., Cic. u.a.: reddere alqm stultiorem, Cic.: stultissima persona, Cic. – subst., stultus, ī, m., der Einfältige ...
crēteus , a, um (creta), tönern, persona, Terrakotte, Lucr. 4, 295 (297).
per-sonus , a, um, sich hören lassend, ertönend, erschallend, verno persona cantu virgulta, Petron. poët. 120. v. 72: Io, Val. Flacc. 4, 118: laeta camporum balatu, hinnitu, mugitibus persona, Mamert. grat. act. 10, 1.
persōlla , ae, f. (Demin. v. persona), eine kleine Maske, als Schimpfwort, Fratze, Larven-, Fratzengesicht, Plaut. Curc. 192.
pācificus , a, um (pax u. facio), Frieden schließend, -stiftend, friedlich, persona, Cic.: Ianus, Mart.: mores, Claud.: Ggstz., hodie pacificus, crastinā die litigiosus, Ambros. epist. 7, 22: scribit in suis illis, ut ...
causātīvus , a, um (causa), I) ursächlich, vis, Mart. Cap. 7. § 731: origo, Chalcid. Tim. 23: persona (verbi), die erste P., Prisc. 8, 66: et est το ...
persōnātus , a, um (persona), maskiert, in der Maske, I) eig.: Roscius, Cic.: pater, der V. in der Komödie, Hor. – II) bildl., verlarvt, quid est, cur ego personatus ambulem, Cic.: ...
redēmptrīx , trīcis, f. (Femin. zu redemptor), die Erlöserin, Prud. perist. 10, 774. Ambros. ... ... Cain et Abel 2, 4. § 13; de vid. 6. § 36: persona, Coripp. laud. Iust. 4, 297.
colōnārius , a, um (colonus), zum Landwirt gehörig, persona, Sidon. epist. 5, 19: condicio, Cod. Iust. 1, 4, 24.
persōnālis , e (persona), persönlich, ICt. – als gramm. t. t. (Ggstz. impersonalis), verba, Diom. 399, 13.
persōnārius , iī, m. (persona) = προςωποποιός, der Maskenmacher, Gloss. III, 309, 19.
persōnātīvē , Adv. (persona), persönlich, Charis. p. 181, 25 K.
im-persōnātīvus , ī, m. [sc. modus] (in u. persona), der unpersönliche Modus, d.i. der Infinitiv, Diom. 340, 37.
... eig. aus der Maske jmds. hervor, dann übtr. wie auch sub persona, in der Rolle, in der Eigenschaft als usw., im Charakter, ... ... u. dgl., Vell. u. Iustin.: dah. ex sua persona, in seinem Namen, für sich, Cic. ...
ago , ēgī, āctum, ere (griech. ἄγω, altind. ... ... induisti; agenda est, Sen. de ben. 2, 17, 2: agenda est persona, quam mihi miles imposuit, Vopisc. Prob. 10, 7. – β) ...
fero , tulī, lātum, ferre ( altindisch bhárati, trägt, ... ... ) am Körper tragen, an sich tragen, personam, s. persōna: cervice iugum, Hor.: aure duos lapides, Ov.: census corpore suos ( ...
ab-sum , āfuī, āfutūrus, abesse (ἄπειμ ... ... zu etw. nicht passen, ab forensi condicione, Cic.: a principis persona, Nep. – / statt abfui, abforem, abfore u. abfuturus ...
Buchempfehlung
Das bahnbrechende Stück für das naturalistische Drama soll den Zuschauer »in ein Stück Leben wie durch ein Fenster« blicken lassen. Arno Holz, der »die Familie Selicke« 1889 gemeinsam mit seinem Freund Johannes Schlaf geschrieben hat, beschreibt konsequent naturalistisch, durchgehend im Dialekt der Nordberliner Arbeiterviertel, der Holz aus eigener Erfahrung sehr vertraut ist, einen Weihnachtsabend der 1890er Jahre im kleinbürgerlich-proletarischen Milieu.
58 Seiten, 4.80 Euro