grātē , Adv. (gratus), I) mit Vergnügen, gern, Cic. de fin. 1 ... ... . – II) dankbar, et grate et pie facere, Cic.: grate pieque alqm prosequi, Suet.: beneficia grate interpretari, Plin. ep.
grātō , Adv., Nbf. zu grate (w. s.) = ἡδέως, Gloss. II, 35, 51.
... Gefälligkeit), hominum gratiā, Cic.: eā gratiā, deswegen, Ter.: huius accusandi gratiā, Nep.: ineundae fugae gratiā, Val. Max.: laxandi levandique animi gratiā, Gell.: cibi aut potionis gratiā, Liv.: honoris gratiā (s. honor), Cic ...
... willkommen, oft verb. gratus et iucundus, iucundus et gratus, gratus acceptusque, gratus et acceptus, α) v. Pers.: ... ... Hor.: dona mensae secundae, Verg.: grata in vulgus lex, Liv.: gratior it dies, Hor.: ... ... eig. homo, Cic.: homo omnium gratissimus, Cic.: ille male gratus (undankbare), Ov.: ...
grātor , ātus sum, ārī (gratus), bei einem Ereignis usw. ... ... gent. Rom. 7, 4: absol., laudantes gratantesque, Tac.: ad gratandum se expedire, Tac. – II) daß man ... ... . 3, 418: u. so wohl auch Iovis optimi maximi templum gratantes ovantesque adire, Liv. 7 ...
grātēs , Akk. grātēs, Abl. grātibus, f. (gratus), der Dank ... ... Liv., od. dicere, Verg.: laudes ago gratas gratesque summas, Plaut.: laudes et grates alci habere, Tac.: alci ... ... Tac.: pleonast., quibus pro benefactis deberi tibi multas grates gratias, Plaut. Poen. 6.
grātīs , Adv; umsonst, s. grātiano. I, B, 2, b.
ingrātē , Adv. (ingratus), I) ohne Annehmlichkeit, Ov. u. Plin.: ... ... – II) undankbar, mit Undankbarkeit, Cic. u.a.: ingrate ferre alqd, etwas mit Undank hinnehmen, Tac. hist. 1, ...
grātiīs , umsonst, s. grātiano. I, B, 2, b.
... quorum sermo (Stil) ieiunus est et ingratus, Lact.: Tiberio haud ingratum accĭdit turbari res Orientis, ... ... 666. – mit in u. Abl., ingratus in referenda gratia, Caes. b. c. 3, 1, ... ... dafür ernten, Ter.: sin ingrata esse sciam, Cic.: omnia sunt ingrata, Catull.: mit ad ...
grātulor , ātus sum, āri ( für *grātitulor von grātes u. tollo), seine Freude bezeigen, -zu ... ... , 3, 5), ut tibi, quod feci per litteras, possem praesens gratulari, Cic.: gr. alci de filia, de ...
ingrātia , ae, f. (ingratus), der Undank, Tert. de ... ... Plaut.: ingr. tuis, Plaut.; absol. ingratiis u. zsgz. ingratis = wider Willen, ungern, ... ... u.a. – / Die Form ingrātiīs immer bei den Komik. (s. Brix Plaut. ...
Grāttius , iī, m., ein röm. Männername, unter dem bes. bekannt ist: Grattius Faliscus, ein röm. ... ... Gesch. der röm. Literat. 6 § 253. – Dav. Grāttiānus , a, um, grattianisch, eines Grattius, vasa ex argento, Plin. 33, 139.
grātuītō , Adv. (gratuitus), ohne Entgelt, ohne Lohn, unentgeltlich, ohne ... ... multorum causas non gravate et gratuito defendere, Cic. de off. 2, 66: gr. alqm obstringere, ... ... Anlaß, Sall. – Sen. ep. 105, 3 liest Haase gratuitum, s. grātuītō a. E.
migrātio , ōnis, f. (migro), das Ziehen nach einem anderen Ort, um ... ... Cic. Tusc. 1, 27 u. 98. – übtr., verbo migrationes (sunt) in alienum multae, viele Übergänge in eine andere (tropische) Bedeutung ...
grātiōsē , Adv. (gratiosus), aus Gunst, Ulp. dig. 26, 7, 7. § 2: Compar. b. Ps. Ascon. II. Verr. 1, 4, 11. p. 158, 17 Orelli.
migrātor , ōris, m. (migro) = μετανάστης, der Auswanderer, Ansiedler, Gloss. II, 369, 21.
gratilla , ae, f., eine Art Kuchen (libum), Arnob. 7, 24.
grātiōsus , a, um (gratia), I) von gratus no. I, A = wohlgefällig ... ... necessitudinis et ad reliquum tempus gratiosus, Cic. Mur. 73: gratiosi scribae sint in dando et cedendo ... ... ), Cic. u.a.: non gratiosior quam etc., Cic.: cives gratiosissimi, Cic.: gr. apud alqm, ...
grātuītus , a, um (vgl. gratis), ohne Entgelt-, ohne ... ... ( wo sine frumento stipendioque die gratuita opera erklärt), Suet.: gratuita in Circo loca, Freiplätze (für ... ... pecuniam dare alci, ohne Zinsen leihen, Plin. ep.: verbis parcam; gratuita sunt, sind umsonst-, ...
Buchempfehlung
Therese gibt sich nach dem frühen Verfall ihrer Familie beliebigen Liebschaften hin, bekommt ungewollt einen Sohn, den sie in Pflege gibt. Als der später als junger Mann Geld von ihr fordert, kommt es zur Trgödie in diesem Beziehungsroman aus der versunkenen Welt des Fin de siècle.
226 Seiten, 8.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Für den zweiten Band hat Michael Holzinger sechs weitere bewegende Erzählungen des Sturm und Drang ausgewählt.
424 Seiten, 19.80 Euro