mendīcus , a, um (mendum), eig. gebrechlich, bettelarm, bettlerisch, armselig, I) eig., v. Pers., a) übh. (Ggstz. dives, opulentissimus), Cic. u.a.: Compar. mendicior, Tert de anim. 33 ...
mendīculus , a, um (Demin. v. mendicus), bettlerisch, Bettler-, inducula mendicula (Ggstz. induc. regilla), Plaut. Epid. 223.