Dīdius , a,um, ein römischer Geschlechtsname, adi,. didisch, lex, Macr. sat. 2, 13. § 6.
dīditus , a, um, s. 2. dīdo.
Bendidīus , a, um (Βενδίδειος), zur Mondgöttin Bendis gehörig, bendidisch, templum, Liv. 38, 41, 1.
didintrio , īre, Naturlaut des Wiesels, Anthol. Lat. 762, 61 (233, 61).
blandidicus , a, um (blande u. dico), schmeichlerisch, schmeichelnd, Plaut. Poen. 138.
2. dīdo , dīdidī, dīditum, ere (dis u. do), eig. »auseinandertun ... ... , sich ausbreiten, cum diditur omnis in artus (cibus), Lucr.: diditur hic subito Troiana per agmina rumor, Verg.: calor diditus, Lucr.: tua terris didita fama, Verg.: didita per provincias fama, Tac. ...
prō-do , didī, ditum, ere, I) hervorgeben, ... ... cado, Ov.: Medusae squalentia prodidit ora, zeigte, Ov. – B) insbes.: 1) ... ... Acc. u. Infin., Tac. u. Liv.: multos deerrasse memoria prodidit, Colum.: quos natos ...
dē-dīsco , didicī, ere = ἀπομανθάνω, verlernen, sich ... ... . Infin., eloquentia loqui paene dediscit, Cic.: dedidici Latine loqui, Ov.: qui mori didicit, servire dedidicit, Sen.: aegre dediscis amare, Ov.: Ggstz. meditari ... ... b) insbes. = vergessen, dedidicit iam pace (im Fr.) ducem, Lucan. ...
... (sordidus), schmutzig, unflätig, I) eig.: per plateas trahi sordidissime, Lampr. Heliog. 33, 7. – II) übtr.: 1) niedrig, gemein, loqui, Plaut.: sordidius natus, Tac. dial – 2) niedrig, niederträchtig, unanständig, ...
dis-perdo , didī, ditum, ere, zugrunde richten, verderben, possessiones, Cic.: rem ... ... ., lenonem, Plaut.: tot ingenuos, matres familias, cives Romanos occīdit, arripuit, disperdidit, Vatin. in Cic. ep.: me mea disperdat nullo prohibente puella, ...
per-dīsco , didicī, ere, völlig-, gründlich-, gut lernen, auswendig lernen, Cic. u.a.: dictata, Cic. – Perf. perdidici, genau verstehen, m. folg. Infin., hominis speciem pingere, ...
... umeri, Hor.: rosea ista labella hibernā fiant candidiora nive, Catull.: brachia candidiora nive, Ov.: von der Pers. selbst ... ... 47. – β) zur Bezeichnung glücklicher Tage, lapide candidiore od. candidissimo calculo notare diem, Catull. 68, 148 u. ... ... , nihil simplicius, nihil candidius novi, Plin. ep.: ut est naturā candidissimus omnium magnorum ingeniorum aestimator ...
... venit obviam puer tuus: is mihi litteras reddidit, Cic.: is est, an non est? ist er's, oder ... ... er's nicht, Ter. – von der ersten und zweiten Person, credidi homini docto mandare: is lapidi mando, d.i. und ich usw ...
2. ē-do , didī, ditum, ere, I) ... ... Academia) praestantissimos in eloquentia viros edidit, hat aus sich hervorgehen sehen, Quint. – 2) von ... ... 335 sqq. ed. Hand), responsum oraculo editum, Liv.: Apollo oraculum edidit Spartam... perituram, Cic.: haec ex ...
ad-do , didī, ditum, ere, I) beitun, ... ... u. Plin. ep.: addidi stimulos nec lente ire passus sum, Sen. ep. – einer Pers ... ... etc., Suet. Cal. 40: quam ob rem in tuam sententiam non addidisti, uti etc.? warum ...
dē-do , didī, ditum, ere, hingeben = zu jmds. Verfügung, in jmds. Besitz ... ... noxios exposcentibus hostibus, Liv.: alci infamem iuvencum, Hor.: quem reum sententiis iudicum tradidisset, eum telis militum dedere, Cic. – m. dopp. Acc., alqm ...
ab-do , didī, ditum, ere, weggeben, -tun; dah. auf ... ... in der E. verborgen liegt (unentdeckt ist), Hor.: partes corporis contexit atque abdidit (natura), Cic. – poet., vultus et caput undis, Ov.: caput ...
in-do , didī, ditum, ere, I) (hin ... ... zB. hoc nomen indiderant, Tac., u. nomen (insulae) Cyzicus indidit, Mela: mit Genet. des Namens, omne igitur ... ... est, cui mundi caelique nomen indidimus, Mela: m. Dat. des Namens, propterea huic urbi ...
ob-do , didī, ditum, ere, I) vormachen, vorsetzen, vorschieben, vorstopfen, A) im allg.: pessulum ostio od. foribus, Ter.: fores, Ov.: fores obditae ferratis trabibus, Plin.: obditis a tergo foribus, Tac.: u. im ...
crēdo , didī, ditum, ere (vgl. altind. çrad ... ... wem? durch Dat., sowohl einer Pers., id tibi non credidit, Cic.: alci cr. consilia sua ... ... (in betreff = an) u. Abl.: Vitellius credidit de perfidia, Tac.: sanctius ac reverentius visum ...
Buchempfehlung
1858 in Siegburg geboren, schreibt Adelheit Wette 1890 zum Vergnügen das Märchenspiel »Hänsel und Gretel«. Daraus entsteht die Idee, ihr Bruder, der Komponist Engelbert Humperdinck, könne einige Textstellen zu einem Singspiel für Wettes Töchter vertonen. Stattdessen entsteht eine ganze Oper, die am 23. Dezember 1893 am Weimarer Hoftheater uraufgeführt wird.
40 Seiten, 3.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro