exquīsītē , Adv. (exquisitus), genau, sorgfältig, gründlich, sein, ... ... eleganter atque exqu. dictum, Quint. – exquisitius a philosophis colligi, Cic.: exquisitius sermocinari, einen tiefsinnigen, schwer zu verstehenden Vortrag haben, Suet.: libri, quos de animalibus exquisitissime composuit, Gell. 13, ...
exquīsītus , a, um, PAdi. (v. exquiro), ... ... supplicia, Cic.: sententiae, Cic.: doctrina, Cic.: exquisitius dicendi genus, Cic.: exquisitissima comitas, Suet.: exquisitissimi gemmarum colores, Mart. Cap.: exquisitissimis verbis laudare, Cic. – II) gesucht, munditia exquisita nimis, Cic.: verba, ...
exquīsītio , ōnis, f. (exquiro), I) das Ausinnen, die Erfindung, idolorum, Vulg. sap. 14, 12. – II) die Untersuchung, Erforschung, Diom. 426, 25. Cod. Iust. 5, 9, 9 extr. ...
exquīsītor , ōris, m. (exquiro), der Erforscher, Vulg. Baruch 3, 23 u.a. Eccl.
exquīsītim , Adv. (exquiro), sorgfältig, Varro sat. Men. 18.
balteo , ātus, āre (balteus), umgürten, gürtelartig umgeben, Gloss.: pectus exquisitissimis gemmarum coloribus balteatum, Mart. Cap. 5. § 426.
accūrātē , Adv. m. Compar. u. Superl. ( ... ... Cic.: acc. agere multis verbis, Cic.: acc. et diligenter, acc. et exquisite disputare, Cic.: acc. perscribere, Cic.: acc. de alqo scribere, Cic.: ...
licitātio , ōnis, f. (licitor), das Bieten in Auktionen usw., das Gebot, maxima, das ... ... an den Meistbietenden, Suet.: licitatione vincere, das höchste Gebot tun, ICt.: exquisitis palam pretiis et licitationibus factis, Cic.
... Quint.: carere cultu ac sententiis Atticis, Quint.: locus exquisite et poëtico cultu enituit, Tac. dial. – ... ... c. religionis, Augustin. de divin. daem. no. 3 in.: exquisitus religionis c., Val. Max. 5, 2, 1: exquisitus et novus religionis c., Val. Max. 2, 4, 4. – ...
iter , itineris, n. (zu ire), I) das ... ... itineribus, unsere Wege einschlage, unsere Art und Weise nachahme, Cic.: novis et exquisitis eloquentiae itineribus opus est, per quae etc., Tac. dial. – / ...
mōlior , ītus sum, īrī (moles), I) v. tr. ... ... ., mundum efficere moliens deus, Cic. Tim. § 13: de quo molimur aliquid exquisitius dicere, Cic. or. 37: quae populus Carthaginiensis in nostram civitatem facere molitus ...
sagīno , āvī, ātum, āre (sagina), mästen, fett machen ... ... abspeisen, convivas totidem aureis potoriis, Plin.: catulos ferarum molliore praedā, Quint.: exquisitis cotidie saginari epulis, Plin.: sanguine rei publicae saginari (sich mästen), Cic ...
ē-niteo , tuī, ēre, erglänzen, hervorglänzen, -schimmern, ... ... enituit, selbst nicht der Poesie blieb eine freudige Lebensfrische, Petron.: sive locus exquisito et poëtico cultu enituit, Tac. dial. – v. Pers., ille ...
2. stagno , āvī, ātum, āre (στεγ ... ... desperatas boves, Veget. mul. 3, 4 (2), 5: se adversus insidias exquisitis tutioribus remediis, Iustin. 37, 2, 6: trinis potionibus stagnata animalia, ...
ex-quīro (archaist. exquaero), quīsīvī, quīsītum, ere, I ... ... , an iam de se tumultus foris esset, Suet. – Partiz. subst., exquīsīta (n. pl.), Erkundigungen, Cic. de or. 1, 250. – ...
veneror , ātus sum, ārī (1. venus), I) mit ... ... u. Tac.: memoriam alcis, Tac.: dea veneranda et nescio an praecipuis et exquisitis sacrificiis colenda, Val. Max.: venerandum Alexandriae numen, Firm.: vir studio praestantis ...
dēliciae , ārum, f. ( zu lacio, laquens; wohl ... ... multarum deliciarum comes est extrema saltatio, Cic.: deliciae lususque, Mart.: cenarum ciborumque exquisitae deliciae, Gell.: aut supellectilis ad delicias aut epularum ad voluptates, Cic.: deliciae ...
ingenium , iī, n. (in u. gigno), die ... ... β) eine sinnreiche Erfindung, ein sinnreicher, kluger Einfall, exquisita ingenia cenarum, sinnreich ausgewählte Gerichte, Plin. pan. 49, 7. – ...
munditia , ae, f. u. (nicht bei Cic.) ... ... im Hausrat, in Kleidern, bes. im Plur., m. non odiosa neque exquisita nimis, Cic.: mundities vehiculorum, Sen.: Syrorum munditiae, Front.: munditiae urbanae, ...
fidicula , ae, f., gew. Plur. fidiculae , ārum ... ... compago per singulos artus membra laxaret, Ps. Quint. decl. 19, 12 extr.: exquisiturum se vel fidiculis de Caesonia sua, cur etc., Suet. Cal. 33. ...
Buchempfehlung
In einem belebten Café plaudert der Neffe des bekannten Komponisten Rameau mit dem Erzähler über die unauflösliche Widersprüchlichkeit von Individuum und Gesellschaft, von Kunst und Moral. Der Text erschien zuerst 1805 in der deutschen Übersetzung von Goethe, das französische Original galt lange als verschollen, bis es 1891 - 130 Jahre nach seiner Entstehung - durch Zufall in einem Pariser Antiquariat entdeckt wurde.
74 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro