gnātus , a, um, altlat. für natus, s. nāscor.
agnātus (adgnātus), a, um, I) Partic. v. agnascor, ... ... .s. – II) Subst., agnātus, ī, m. A) = επίγονος, ein nachgeborener Sohn, ... ... . Cic. de inv. 2, 148 [wo Genet. Plur. agnatûm]); dah. mente est captus atque ...
cō-gnātus , a, um (gnatus = natus von nascor), I) ... ... .), Komik., Cic. u.a.: cognatûm (= cognatorum) concordia, Plaut. Amph. 841: mit Dat., is mihi cognatus fuit, Ter.: negat Phanium esse hanc sibi cognatam, Ter ...
sīgnātus , a, um, PAdi. (v. signo), I) kenntlich, deutlich, sichtbar, quid signatius, Tert. de res. carn. 13. – II) wohlverwahrt, geschützt, unversehrt, Varro b. Non. 397, 22.
māgnātus , ī, m. (magnus), ein Großer, ein Häuptling eines Volkes, Sing., Vulg. Sirach 4, 7: Plur., ibid. 8, 10; 11, 1 u.a.
prōgnātus , a, um (Partic. v. ... ... Dite patre, Caes.: Dryante rex prognatus patre, Naev. tr. 51: Tantalo prognatus, Enn. fr. scen. 357: Menaechmus Moscho prognatus patre, Plaut.: Venere prognatus (v. Cäsar), Cael. in ...
1. stāgnātus , a, um, s. 2. stagno.
2. stāgnātus , a, um, s. stānnātus.
praegnātus , ūs, m. (praegnas) = praegnatio, Tert. adv. Marc. 3, 13 u.a.
inexpūgnātus , a, um (in u. expugno), unerobert, unbesiegt, übtr., voluntas, Paul. Nol. epist. 18, 5.
in-assīgnātus , a, um (in u. assigno), unangewiesen, Gromat. vet. 52, 4 u. 84, 1.
im-prōpūgnātus , a, um (in u. propugno), nicht verfochten, nicht verteidigt, Gell. 1, 6, 4. Amm. 26, 5, 12 u.a.
praedēsīgnātus , a, um (prae u. designo), vorherbezeichnet, Tert. de res. carn. 23 extr.
sȳringiānus (siringiānus) od. sȳringnātus , (sīringnātus), a, um (syrinx), noch an der Mutter saugend, Saug-, haedus (aedus) sive agnus, Apic. 8, 364 u. 365.
meus , a, um, Vokat. Sing. Maskul. mī ... ... eigen, I) adi.: 1) subjektiv: a) übh.: meus gnatus, Ter.: meum dictum consulis, Liv.: mei sunt ordines, mea est descriptio, ...
1. rudis , e, unbearbeitet, ungebildet, kunstlos, roh, ... ... (v. Chaos), Ov.: marmor, saxum, Quint.: aes (Ggstz. aes signatum), Plin.: hasta, Verg.: novacula ( neben retusa), Petron.: caementum ( ...
... , Verg.: gramen, quod in eo loco gnatum esset, Gell. – Partiz. Futur. nāscitūrus, a, ... ... u. 8, 1. – B) nātus (gnātus), a, um, 1) subst.: a) nātus (gnātus), ī, m., α) ...
... Auct. b. Afr. 31, 1: lignatum ire, Cato origg. 2. fr. 30. Liv. 10, 25, ... ... fiebat, Caes. b. c. 3, 15, 2. – / num lignatum mittimur? wir sollen doch nicht etwa holzen gehen? (im Doppelsinn, ...
... 957;όω), I) stehen machen, bitumine aqua omnis stagnatur, Iustin. 36, 3, 7. – II) befestigen = mit einem festen Bewurf versehen, stans supra murum stagnatum, Hieron. in Amos 7, 7: bildl., befestigen, verwahren ...
sē-grex , gregis, abgesondert, getrennt, agere vitam segregem, Sen. de ben. 4, 18, 2: novā gnatum nece segregem (zerrissen) sparsi per agrum, Sen. Hipp. (Phaedr.) ...
Buchempfehlung
Therese gibt sich nach dem frühen Verfall ihrer Familie beliebigen Liebschaften hin, bekommt ungewollt einen Sohn, den sie in Pflege gibt. Als der später als junger Mann Geld von ihr fordert, kommt es zur Trgödie in diesem Beziehungsroman aus der versunkenen Welt des Fin de siècle.
226 Seiten, 8.80 Euro