2. dēlicia od. dēliquia , ae, f. (de u. liquere), der obere Dachbalken, Vitr. 6, 3, 2; vgl. Paul. ex Fest. 73, 2.
1. dēlicia , ae, f., s. dēliciae /.
silicia , ae, f. = fenum Graecum, das Fönnkraut, Bockshorn, Plin. 18, 140 u.a.
calicia , ae, f., ein unbekanntes Kraut, Plin. 24, 156 Detl.
dēliciae , ārum, f. ( zu lacio, laquens; ... ... .), I) eig.: multarum deliciarum comes est extrema saltatio, Cic.: deliciae lususque, Mart.: cenarum ciborumque exquisitae deliciae, Gell.: aut supellectilis ad delicias aut epularum ad voluptates, Cic.: deliciae ventris et inguinum, Völlerei ...
līciātus , a, um (v. licium), angelegt, angezettelt, von einem Gewebe; übtr., angefangen, Augustin. de civ. dei 22, 14 u.a.
reliciae , s. reliquiae /.
colliciae (colliquiae), ārum, f. (con u. liquēre), eine Wasserrinne, durch die das Wasser abfließt, auf dem Acker od. Dache, im letztern Falle die Kehlrinne, Vitr., Col. u.a.
Iūnīlicia , s. Iūnius.
dēliciāris , e (2. delicia), zum obern Dachbalken gehörig, tegulae, die obern glatten Dachziegel (Ggstz. colliciares, die Hohlziegel), Paul. ex Fest. 73, 3.
dēliciātus , a, um (2. delicia), mit einer Wasserrinne versehen, tectum, Paul. ex Fest. 73, 2.
līciātōrium , iī, n. (licium), der Weberbaum od. (nach Blümner) die Schäfte des Geschirrs am Webstuhl, Vulg. 1. regg. 17, 7 u. Vulg. 2. regg. 21, 19 u.a.
ciliciārius , ī, m. (cilicium, s. Cilices a. E.), ein Händler mit Haarteppichen, Corp. inscr. Lat. 13, 591*.
colliciāris , e (colliciae), zur Wafferrinne gehörig, tegula, Kehl-, Hohlziegel, Cato r. r. 14, 4.
līciāmentum , ī, n. = licium (w. s.), Not. Tir. 99, 19 a .
Pūbliciānus , a, um, s. Pūblicius.
trilīciārius , iī = τριμιτάριος, der Weber dreidrähtiger Stoffe, Gloss. III, 309, 44.
dupliciārius , s. duplicārius.
sodāliciārius , iī, m. (sodalicium), der Verbrüderte, der ... ... Lat. 6, 10185. Not. Tir. 36, 1. – u. sodāliciāria , ae, f., die Gefährtin, consilii boni, Corp. inscr. ...
vēnāliciārius , a, um (venalicius), den Sklavenhandel betreffend, venaliciariam vitam exercere, Sklavenhandel treiben, Ulp. dig. 32, 1, 73. § 4. – Öfter subst., vēnāliciārius, iī, m., der Sklavenhändler, ICt.