fulgēns , entis, PAdi. (v. fulgeo), glänzend, ... ... os, glänzende Beredsamkeit (Ciceros), Vell. 2, 64, 3: duo fulgentissima cognomina patris et patrui (Scipionum), Val. Max. 3, 5, 1.
accepto , āvī, ātum, āre (Frequent. v. accipio), ... ... Col. – II) übtr.: a) im allg.: alia aliis locis cognomina, Mel. 1, 1, 5 (1. § 7). – b) ...
pavēsco , ere (Inchoat. zu paveo), vor Furcht-, vor ... ... . = wegen, vor, bellum, Tac.: iudicium magistratuum, Tac.: inania legionum nomina non pavescere, Tac.: manes umbrasque, Sil.: Passiv, quoniam bene generaliter ...
sub-noto , āvī, ātum, āre, I) unten verzeichnen ... ... – 2) übtr., unterzeichnen, libellos, Plin. ep.: nomina, Suet. – II) (insgeheim) bemerken, verba, Mart.: alqm ...
fīnālis , e (finis), I) die Grenzen betreffend, ICt. u. Sidon.: circulus, der Horizont, Macr ... ... . stehend, End-, littera, syllaba, Macr.: capitula, quae finalia nominantur, Prisc.: beatitudo, Augustin.: causa, Donat.
con-traho , trāxī, tractum, ere, zusammenziehen, beiziehen, ... ... in verbum contrahere, Cic.: sit nonnumquam summittenda et contrahenda oratio, Quint.: c. nomina, verba, Cic.: mollia vocabula et Graeca ad lenitatem versus contrahere, extendere, ...
con-cipio , cēpī, ceptum, ere (con u. capio), ... ... (verst. ex tibiis), Ov.: in quibus aura illa concipitur, Quint.: quorum nomina nostro ore concipi nequeant, nicht in unsern Mund genommen, d.i. nicht ...
exemplum , ī, n. (= exempulum, v. eximo), ... ... . od. erdachtes Faktum zum Beweis usw. wirklich angeführt wird), exempli causā paucos nominavi, Cic.: in ea muliere etiamnunc, quasi exempli causā, vestigia antiqui officii remanent ...
inter-sum , fuī, esse, I) pers.: A) dazwischensein ... ... – Selten steht ein bestimmtes Subjekt zur Angabe dessen, woran gelegen ist, im Nominativ, wie: in Epirum ad te statui me conferre, non quo meā interesset ...
ex-specto (expecto), āvī, ātum, āre, nach einem Ggstde ... ... vel potius omnes gentes non exspectant solum, sed etiam postulant, Cic. – proletarios nominavit, ut ex iis quasi proles civitatis exspectari videretur, Cic.: ut ex sua ...
cōn-firmo , āvī, ātum, āre, befestigen, I) ... ... uti... Romam pergerent, Sall. Iug. 23, 2: alius alium confirmare, ne nomina darent, Liv. 2, 24, 2. – c) eine Behauptung u. ...
con-curro , currī ( selten cucurrī), cursum, ere, ... ... , Cic. – als t. t. der Geschäftsspr., ut non concurrerent nomina (die gegenseitigen Zahlungen), Cic. – als mediz. t. t., ...
circum-eo u. circu-eo , īvī u. gew ... ... . 9, 2: ipse equo circumiens (in den Reihen umherreitend) unum quemque nominans appellat, Sall. Cat. 59, 5. – mit Acc., omnes fores ...
2. continuo , āvī, ātum, āre (continuus), zusammenhängend machen ... ... stellend, Varro. – übtr., c. verba, Quint.: verba verbis aut nomina nominibus, Quint.: continuata coniunctaque verba (Ggstz. singula verba), Cic.: plura ...
commūnis , e (altlat. commoinis; vgl. moenia, munus ... ... Tac. – dah. in Bausch und Bogen (Ggstz. nominatim), Tac. dial. 26. – γ) halbpart! Sen. u ...
1. prōmptus , a, um, PAdi. (v. promo), ... ... amissa sunt, numerum inire haud promptum fuerit, Tac. ann. 15, 41 in.: nomina illa, quae fingere utique Graecis promptissimum est (ganz besonders leicht fällt), ...
scīlicet , Adv. (aus scire u. licet, nach ... ... erläuterndes nämlich, prima pars casualis di viditur in parteis duas, in nominatus scilicet et articulos, Varro LL. 10, 18 (vgl. 10, 44 ...
Aegyptus , ī (Αἴγυπτος, ... ... ) m. = der Nil, Nilus, in totum Homero Aegyptus (nominatus), Plin. 5, 54; vgl. Amm. 22, 15, 3. ...
percipio , cēpī, ceptum, ere (per u. capio), I ... ... generis, Caes.: praecepta artis, Cic.: philosophiam, Cic.: pauca, Cic.: omnium civium nomina perceperat (wußte), Cic.: principum philosophorum ita percepta habuit praecepta, ut etc ...
īn-scrībo , scrīpsī, scrīptum, ere, I) in-, auf ... ... Brust, auf dem man ihre Fertigkeiten verzeichnete, feilgeboten wurden), Suet.: flores inscripti nomina regum, mit dem N. der K. bezeichnet, Verg. – sua ...
Buchempfehlung
Therese gibt sich nach dem frühen Verfall ihrer Familie beliebigen Liebschaften hin, bekommt ungewollt einen Sohn, den sie in Pflege gibt. Als der später als junger Mann Geld von ihr fordert, kommt es zur Trgödie in diesem Beziehungsroman aus der versunkenen Welt des Fin de siècle.
226 Seiten, 8.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro