gradus , ūs, m. (gradior), I) der Schritt ... ... , Plaut.: praegrandi gradu, Pacuv. fr.: tardo gradu, Acc. fr.: gradum proferre pedum, Enn. fr. scen. 213: gradum facere, einen Schritt tun, ...
quam-vīs , Adv. u. Coni., wie du willst ... ... .: A) im allg.: audacter qu. dicito, Plaut.: qu. multos nominatim proferre, beliebig viele, Cic. – qu. enumeres multos licet, noch so ...
2. passīvē , Adv. (2. passivus), passiv (Ggstz. active; beide als gramm. t. t.), proferre, dicere, ponere, Prisc. 8, 16 u. 20.
sarcinula , ae, f. (Demin. v. ... ... kleine Bündel, das bißchen Gepäck, ex sarcinula sua librum proferre, Gell. 19, 1, 14: de sarcinula sua proferre Stoici Epicteti librum, Augustin. de civ. dei 9, 4, 2. ...
nōminātim , Adv. (nomino), namentlich, mit Namen, ausdrücklich, ... ... . citare iuniores, Liv.: clamore n. ciere alqm, Apul.: quamvis multos nom. proferre, Cic.: de alqo nom. decernere, ut etc. (v. Senat), ...
cunctanter , Adv. m. Compar. (cunctans), zögernd, ... ... Bewegung: c. ab ruinis vici pecus propellere, Liv.: manum c. et pigre proferre, Plin. pan. – b) im Handeln: genituram suam vix et ...
commemorābilis , e (commemoro), erwähnenswert, denkwürdig, pugna, Plaut ... ... Marc. 10: n. pl. subst., multa alia in aliis locis commemorabilia proferre possum, Cic. de nat. deor. 2, 131.
dē , Praep. m. Abl., bezeichnet eine Abtrennung, Abschließung ... ... , Cic.: oft diem de die, von Tag zu Tag, differre, proferre u. dgl., Liv. u. Iustin. B) in ...
mōs , mōris, m. (vgl. μῶμαι, μῶσθαι), der ... ... u. alci moris est m. folg. Infin., quod (pomoerium) numquam proferre moris apud antiquos fuit, Sen. de brev. vit. 13, 8: moris ...
lūx , lūcis, f. (zu Wz. leuk, luk, ... ... caruit, Cic.: lucem non aspicere, carere publico, Cic.: res occultas in lucem proferre, Cic.: familiam e tenebris in lucem vocavit, zog aus der Dunkelheit ans ...
sōl , sōlis, m. ( aus *sāvel, dorisch) ἀέλιος, ... ... sole siccari, Colum.: violento sole torreri (v. Afrika), Iustin.: in solem proferre, Plin.: toto die solem accipere, Colum. – dah. von der Arbeit ...
diēs , ēi, c. (doch bei Cic. als fem. ... ... 3, 9, 32: prodicere diem, den Termin verlängern, Liv.: aliquot dies proferre, Ter.: nuptiis prodere dies, Ter.: diem ex die ducere, den Termin ...
arma , ōrum, n. (Stamm AR-o, griech. ... ... Graeciae arma movere, Curt.: arma referre, den Kr. erneuern, Verg.: arma proferre longius ab urbe, Liv.: arma componere, den Kr. endigen, Hor.: ...
veto (altlat. voto), vetuī (votuī), vetitum (votitum), ... ... . – β) m. bl. Infin.: tabulae peccare vetantes, Hor.: unde proferre pedem pudor vetet, Hor.: occīdere pater iubebat, mater vetabat, Sen. rhet.: ...
laxē , Adv. (laxus), I) schlaff, lose, ... ... , Plin. – 2) übtr.: a) v. der Zeit, laxius proferre diem, weiter hinausschieben, Cic.: volo laxius (pecuniam curari), nicht sogleich ...
habeo , uī, itum, ēre, das deutsche haben ... ... ei deest), Sen.: me enim tabulas tuas habere (in Händen haben) et proferre oportuit, Cic. – ex animi sententia uxorem h., Cic.: quid mulieris uxorem ...
1. manus , ūs, f. (griech. μάρη, ahd ... ... manu, Cic.: premere manu spongiam plenam aquai (= aquae) ac siccare, Lucr.: proferre ambas manus, Plaut.: regere manum alcis manu superimpositā, Quint.: sumere vas in ...
sacer , cra, crum (sancio), einem Gotte geheiligt, ... ... heilige Geräte u. dgl., sacra ex aedibus suis eripuisse, Cic.: sacra omnia proferre, Auct. b. Alex.: cumque suis penetralia sacris, Götterbildnissen, Penaten, ...
1. nītor , nīsus u. nīxus sum, nītī (statt ... ... pro alqo, sich eifrig verwenden, Liv.: mit folg. Infin., gradum proferre pedum, Enn. fr.: armis de vita certatim dimicare, Sisenn. fr.: perrumpere ...
careo , uī, itūrus, ēre (falisk. carefo »carebo«; ... ... ? Ov. her. 1, 50. – mit folg. Infin., quaque caret proferre aliquam de gurgite gentem, Ps. Cypr. Sodom. 142. – absol., ...
Buchempfehlung
Als leichte Unterhaltung verhohlene Gesellschaftskritik
78 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro