equus (ecus), ī, m. (altind. áçva-ḥ ... ... , ein Streitroß, Verg. u. Tac.: equus ferus, Iustin.: equus indomitus, nicht zugerittenes, Plaut., Hor. ... ... cedere, Hieron. epist. 60, 17 extr. – equus ligneus scherzh. = Schiff (wie bei ...
aequus (aecus), a, um, Adj. m. Compar ... ... od. declivis, pronus), locus, qui est ad libellam aequus, Varr.: aequus et planus locus, Cic.: in aequum locum se demittere ... ... genehm, Verg.: ipsis est aër avibus non aequus, nicht heilsam, Verg. – m. in ...
coquus (cocus), ī, m. (coquo), der ... ... Plaut.: c. inutilis, Plaut.: coquus vilissimum antiquis mancipium et aestimatione et usu, Liv. – coquorum ars ... ... bei Quint. 6, 3, 47. – In älterer Zeit der coquus auch zugleich Bäcker, ...
aiquus , a, um, archaist. = aequus, w.s.
arquus , s. arcus.
in-īquus , a, um (in und aequus), I) in sich selbst ungleich, uneben, schief, abschüssig, ... ... Salv. adv. avar. 3, 4, 17. – subst., α) inīquus, ī, m., der Unbillige ...
ēloquus , a, um (eloquor), redend, Ggstz. reloquus, Varro LL. 6, 57.
quoquus = coquus, im Wortspiele Ciceros bei Quint. 6, 3, 47.
hirquus , ī, s. hircus.
antīquus , a, um (andere Schreibart für anticus v. ante), ... ... Ter.: nemo est mihi te amicus antiquior, Cic.: tuus antiquissimus amicus, Cic.: antiquus Butes, der langjährige (treue) Diener, Verg.: deus (Götterbildsäule) ...
reliquus (relicuus), a, um (relinquo), zurückgelassen, übriggeblieben, übrig, ... ... ) im allg.: si qua spes reliqua est, Cic.: familia, ex qua reliquus est Rufus, zurückgeblieben, noch übrig ist, Cic. – subst., ...
oblīquus (oblīcus), a, um (zu Wz. leiq ... ... eig.: motus corporis pronus, obliquus, supinus, Cic.: obl. crura, Plin.: obl. fenestrae, ... ... obl. invidia, Verg. Aen. 11. 337: Cato adversus potentes semper obliquus, Flor. 4, 2, 9. – ...
reloquus , a, um (reloquor, Not. Tir. 26, 15 a), zurück-, gegenredend, entgegnend, Ggstz. eloquus, Varro LL. 6, 57.
dēliquus , a, um, s. dēlicuus.
subsequus , a, um (subsequor), nachfolgend, probatio, Oros. 1, 1, 7. – Nbf. subsicuus, Iul. Val. 2, 16 (2, 5. p. 78, 26 K.).
cōnsequus , s. cōnsecuus.
propinquus , a, um (prope), nahe, I) ... ... , Cic.: cognatione propinquā coniunctus, Nep., sibi iuncti, Suet.: consanguinitate propinquus, verschwistert, Verg.: affinitates et propinquae iam cognationes, Liv.: m. Dat., propinquus principi sanguis, Tac.: ...
longinquus , a, um (longus), lang, weit, ... ... , Caes. – externus hostis atque longinquus, Cic.: l. nationes, Caes. – prägn., l. ... ... b) entfernt-, auswärts lebend, auswärtig, fremd, homo alienigena et longinquus, Cic.: piscis, Ov. – c) ...
pedisequus (altlat. pedisecus), a, um (*peda = ... ... 20, 3. – / Die Schreibung pedisequus auch in den besten Inschrn., zB. Corp. inscr. Lat. ... ... vgl. Jahn spec. epigr. p. 57; dagegen entbehrt die Schreibung pedissequus jeder Begründung nach Klotz ...
vāniloquus , a, um (vanus u. loquor), der Eitles schwatzt, I) lügenhaft, Plaut. Amph. 379. Ambros. epist. 63, 7. Oros. 1. prol. § 9. Vulg. Tit. 1, 10. – II) ...
Buchempfehlung
Im Jahre 1758 kämpft die Nonne Marguerite Delamarre in einem aufsehenerregenden Prozeß um die Aufhebung ihres Gelübdes. Diderot und sein Freund Friedrich Melchior Grimm sind von dem Vorgang fasziniert und fingieren einen Brief der vermeintlich geflohenen Nonne an ihren gemeinsamen Freund, den Marquis de Croismare, in dem sie ihn um Hilfe bittet. Aus dem makaberen Scherz entsteht 1760 Diderots Roman "La religieuse", den er zu Lebzeiten allerdings nicht veröffentlicht. Erst nach einer 1792 anonym erschienenen Übersetzung ins Deutsche erscheint 1796 der Text im französischen Original, zwölf Jahre nach Diderots Tod. Die zeitgenössische Rezeption war erwartungsgemäß turbulent. Noch in Meyers Konversations-Lexikon von 1906 wird der "Naturalismus" des Romans als "empörend" empfunden. Die Aufführung der weitgehend werkgetreuen Verfilmung von 1966 wurde zunächst verboten.
106 Seiten, 6.80 Euro