Quirīs , rītis, m., s. Quirītēs.
... (āvi), ātum, āre, u. quirītor , ārī (Quirites), urspr. die Hilfe der Quiriten ( ... ... intr.: clare quiritans, Lucil. fr.: vox quiritantium, Liv.: nequiquam quiritantibus sociis, Plin. pan.: ... ... . Prisc. 8, 29: ›quirito‹ et ›quiritor‹.
2. quīrīto oder quirrīto , āre, Naturlaut des Ebers, Suet. fr. 161. p. 249, 2 R. Anthol. Lat. 762, 55 (233, 55).
Quirīna , ae, f., s. Quirīnusno. IV, A.
Equīria , s. Equīrria.
... Cures, die Quiriten, una ingens Amiterna cohors priscique Quirites, Verg. Aen. 7 ... ... Aen. 7, 710; verb. populus Romanus Quiritium, populi Rom. Quiritium, populo Rom. Quiritium, populum Rom. Quiritium, s. Liv. 1, 32, ...
... 27. – Dav.: A) Quirīnus , a, um, quirinisch, romulisch, umeri, Prop. ... ... . 254 (b), 14. – B) Quirīnālis e, dem Quirinus (Romulus) gehörig, - ... ... Eigenpriester des Romulus, Varro: collis, der quirinalische Hügel, der Quirinal, j. Monte Cavallo, Varro, ...
ēquirīne , Interj., beim Quirinus, Paul. ex Fest. 81, 13.
Quirītīs , s. Curitis unter curis u. Quirites.
requīrito , āre (Intens. v. requiro), nach etw. nachfragen, res novas, Plaut. most. 1003.
Quiriānus , a, um, s. Quirīniānus.
prō-quirīto , (āvī), ātum, āre, öffentlich schreien, -ausrufen, -bekanntmachen, Apul. apol. 82: legem, Sidon. epist. 8, 6, 7. – opusculum usquequaque proquinitatum, Claud. Mamert. de stat. anim. 1. praef. ...
quirītātus , ūs, m. (quirito), das Gekreisch, Geschrei um Hilfe, der ... ... infantum, Plin. ep. 6, 20, 14: quiritatus lamentabiles, Val. Max. 9, 2, 1: eodem quiritatu, Val. Max. 6, 2, 8.
quirītātio , ōnis, f. (quirito), das Gekreisch, das Geschrei um Hilfe, der Hilferuf, Angstruf, Liv. 33, 28, 3.
Quirīnālis , e, s. Quirīnus a.E.
Quirīniānus , a, um, quirinianisch, mala, eine edle Art Äpfel, ursprünglich bei der Stadt Cures, Scriptt. r.r. – dass. Quirianum malum, Macr. sat. 2, 15, 2, u. Quiriana mala, Plin. 15, 50.
2. Hora , ae, f., röm. Name der vergötterten Hersilia, die man als Göttin der Jugend ansah u. mit dem Quirinus vereint im Olymp dachte, Enn. ann. 117. Ov. met. 14, ...
Curēs , ium, f., die uralte Hauptstadt der Sabiner, Heimat des Titus Tatius und des Numa, von der die Quiriten den Namen haben sollen, j. Dorf Correse, Liv. 1, 13, ... ... , dem König der Sabiner, Prop. 4, 4, 9. Vgl. Quirites.
curis , is, f. (sabin. Wort) = hasta, ... ... Paul. ex Fest. 59, 10. – Dav. Curītis (Currītis, Quirītis), is, Akk. im, f., Beiname der Juno als Beschützerin des ...
Subūra , ae, f., eine Straße in Rom in der vierten Region, da wo Esquilinus, Viminalis u. Quirinalis gegeneinander auslaufen, der belebteste u. geräuschvollste Teil des alten Roms (dah. clamosa, Mart. 12, 18, 2), mit einem Markte ...
Buchempfehlung
Die Prosakomödie um das Doppelspiel des Dieners Truffaldino, der »dumm und schlau zugleich« ist, ist Goldonis erfolgreichstes Bühnenwerk und darf als Höhepunkt der Commedia dell’arte gelten.
44 Seiten, 3.80 Euro