dicio (ditio), ōnis, f. ( zu dīco, eig. ... ... esse in dicione alcis, Cic.: sub illorum dicione atque imperio esse, Caes.: esse vetustae Rhodiorum dicionis, Liv.: facere dicionis suae, Romanae, alienae, Liv.: se regnumque ...
crēsco , crēvī, crētum, ere (Inchoat. zu creo), ... ... , Liv.: crescit audacia experimento, Plin. ep. – crevit postea caritas ipsa mutuae vetustate amicitiae, Plin. ep.: primo pecuniae, deinde imperii cupido crevit, Sall. – ...
medius , a, um (altind. mádhya-h, griech. ... ... Cic.: v. Lebl., Falernum (vinum) nec in novitate, nec in nimia vetustate corpori salubre est. Media eius aetas a quindecimo anno incipit, Plin. – ...
patior , passus sum, patī (verwandt mit πάσχω aor. ε ... ... imbres et ventos fortius, vom Weinstock, Colum.: intemperiem caeli, Colum.: vetustatem, Sen. ep. 31, 10 (u. dazu Gronov): dilationem, Plin ...
im-pōno , posuī, positum, ere (in u. pono), ... ... Caes.: omnia sauciata corpora in rates, Sall. fr.: exercitum Brundisii, Cic.: milites vetustissimā nave, Suet.: navis, in qua est impositus, Lact.: ut semel imposita ...
avidus , a, um, Adi. m. Compar. u. ... ... laudis, Cic.: videndi, Ov.: cognoscendi regem, Curt.: belli gerendi, Sall.: cognoscendae vetustatis, Curt.: Compar., avidior caedis, Ov.: gloriae, Cic.: properandi, Sall. ...
ā-moveo , mōvī, mōtum, ēre, von irgendwo weg ... ... locus a conspectu amotus, Liv.: u. poet. von der Zeit, quaecumque vetustate amovet aetas, das was die Zeit allmählich wegnimmt, Lucr. 1, 225 ...
recēns , entis, frisch, neu, jung (Ggstz. ... ... erst kürzlich zugefallen, Cic. – neutr. pl. subst., in his ipsis vetusta (längst Vergangenes), recentia (eben Vergangenes), Cic. part. or. ...
1. acūtus , a, um, PAdj. m. Compar. ... ... , als mediz. t.t. = akut (Ggstz. longus, vetustus, chronisch), morbus, Cels. u. Hor.: febris, Cels. – ...
lēctio , ōnis, f. (2. lego), I) das ... ... Werken, Gell.: so auch vir plurimae lectionis, Macr.: subagreste ingenium nullis vetustatis lectionibus expolitum, durch keine Lektüre der Alten gebildet, Amm.: multa lectio ...
vulgus (volgus), ī, n., seltener m., das ... ... .: in quo fateor vulgi iudicium a meo iudicio dissensisse, Cic.: fani pulchritudo et vetustas Praenestinarum etiam nunc retinet sortium nomen; atque id in vulgus (beim gemeinen ...
lūctus , ūs, m. (lugeo), I) appell. = die ... ... feminarum praecipue et gaudia insignia erant et luctus, Liv.: diuturnitas, quae maximos luctus vetustate tollit, Cic.: in luctibus maximis esse Cic.: in maximos luctus incĭ dere, ...
1. rōbīgo (rūbīgo), inis, f. (ruber), roter ... ... robiginem suam alci affricare, Sen.: quod limat aegram pectoris robiginem, Prud.: istud horridae vetustatis robigine obsitum imperium, Val. Max. – c) der fressende Rost ...
probēe , Adv. (probus), I) wohl, ganz gut, ... ... , Cic.: de Servio pr. dicis, Cic.: Ciceronem probe (mustergültig) ac vetuste (klassisch) locutum (esse), Gell.: hic non est pr. (gehörig ...
aspero , āvī, ātum, āre (asper), rauh machen, ... ... scharf machen, spitzen, schärfen, specillum, Cels.: sagittas ossibus, Tac.: pugionem vetustate obtusum saxo, Tac. – 2) für das Gehör holperig machen, ...
īdōlon u. - um , ī, n. (εἴ ... ... Chr. 4, 7, 17: deficere a cultu idolorum et ad religionem novam damnatā vetustate transire, Lact. de mort. pers. 2, 6. – / Bei ...
hebeto , āvī, ātum, āre (hebes), stumpf machen, abstumpfen ... ... .: gemmas, Plin.: odorem, Plin.: vires rei publicae, Iustin.: humus hebetata carie vetustatis torpet, Col.: arcus pluviā hebetati, erschlafft, Aur. Vict. – b ...
opācus , a, um, schattig, I) passiv = ... ... dunkel, finster, nox, Verg.: mater, die Erde, Ov.: vetustas. Gell. – 2) = dicht, barba, Catull. 37, ...
repēns , entis (v. ῥέπω, sich neigen, an der ... ... causa, Tac.: perfidia, Tac.: cogitatio, Tac.: neque decerneres quid repens aut vetustate obscurum, Tac. Vgl. Nipperd. Tac. ann. 6, 7. ...
1. lēvigo (laevigo), āvī, ātum, āre (lēvis u. ... ... schlüpfrig machen, Gell. – II) übtr.: a) glätten, vetustatis horrorem, Diom. 435, 26. – b) klein machen, zu Pulver ...
Buchempfehlung
Die Fledermaus ist eine berühmtesten Operetten von Johann Strauß, sie wird regelmäßig an großen internationalen Opernhäusern inszeniert. Der eingängig ironische Ton des Librettos von Carl Haffner hat großen Anteil an dem bis heute währenden Erfolg.
74 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro