*fatis , is, f., wov. Akk. fatim , zur Genüge, Serv. Verg. Aen. 1, 121. Gloss. V, ... ... 1, 31 schreibt Brix ad fatim (bis zur Übersättigung), wo andere affatim (w. vgl.).
audibilis , e (audio, s. Prisc. 4, 27), hörbar, Boëth. Aristot. top. 1, 13. p. 670. Ambros. de Noë et arca 15, 52 extr. Augustin. ep. 169, 10; c. Iul. Pelag. 4. ...
āmentātus , a, um (amentum), mit einem Wurfriemen versehen, iaculorum amentata missilia, Chalc. Tim. 24: hastae, Cic. Brut. 271 u. (im Bilde = die fertigen Pfeile od. Bolzen) Cic. de or. 1, 242.
argūtulus , a, um (Demin. v. argutus), a) gar sinnig, gar fein, famula, Apul. met. 2, 6. – b) ein wenig scharfsinnig, in tiefere Forschung eingehend, libri, Cic. ad Att. 13, 18 ...
ascētēria , ōrum, n. (ἀσκητήρια), der Aufenthalt der Asketen, Cod. Iust. 1, 3, 35. Iulian. epit. nov. c. 6. § 29 u.a.
bipartītē , Adv. (bipartitus) = bipartito (s. bipartio), Boëth. Aristot. top. 6, 5. p. 709.
complētus , a, um, PAdi. (v. compleo), vollkommen, vollständig, c. et perfectus verborum ambitus, Cic. or. 168. – Compar., completius, Gell. 1, 7, 20.
astūtulus , a, um (Demin. v. astutus), gar listig, gar schlau, anus, Apul. met. 6, 27 zw. (Hildebr. acutula): astutule asine, Apul. met. 9, 30.
argūtātor , ōris, m. (argutor), der spitzfindige Schwätzer, Gell. 17, 5, 13 (doch s. argūmentātor).
anorectus , ī, m. (ἀνόρεκτος), appetitlos, ohne Appetit, Pelag. vet. 3. p. 23 u. 8. p. 43.
aurītulus , ī, m. (Demin. v. auritus), das Langöhrlein = der Esel, hic auritulus clamorem tollit, Phaedr. 1, 11, 6.
asymmeter , tra, trum (ἀσύμμετρος), unsymmetrisch, Boëth. Aristot. anal. pr. 1. p. 487 u.a.
dēsidiōsē , Adv. (desidiosus), im völligen Müßiggang, agere aetatem, Lucr. 4, 1128 (1136).
abditīvus , a, um (abditus), a) entfernt, a patre, Plaut. Poen. prol. 65. – b) = abortivus, Paul. ex Fest. 21, 16.
barbarizo , āre (βαρβαρίζω), barbarisch reden, Boëth. Aristot. elench. sophist. 1, 3. p. 734.
cōnābilis , e (conor), mit häufigem Ansatze, c. atque laboriosi vomitus, Cael. Aur. acut. 3, 1, 4.
argūtiola , ae, f. (Demin. v. argutia), kleine Spitzfindigkeit, Gell. 2, 7, 9; 9, 14, 26 u. 18, 1, 12.
aeditumor , āri (aeditumus), Tempelhüter sein, Pompon. com. 2 (bei Gell. 12, 10, 7); vgl. aedituo.
cōnsuāsor , ōris, m. (consuadeo), der Anrater, auctore et consuasore Naevio, Cic. Quinct. 18.
adulterio , ōnis, m. (adulter), der Ehebrecher, Laber. com. inc. fab. 17 bei Non. 70, 3.