de-hortor , ātus sum, ārī, jmdm. abraten ... ... Suriam dehortatus est, Tac. – absol., immo, si erit occasio, haud dehortor, Plaut.: ne frustra dehortando impedire (consilium meum) conemini, Nep.
ad-hortor , ātus sum, āri, aufmuntern, mahnen, anfeuern, ... ... , durch Worte ermutigen (v. Pers.u. personif. Ggstdn., Ggstz. dehortor), omnes cohortes ordinesque, Caes.: praeterquam res te adhortatur tua, Ter.: milites, ...
dehortātio , ōnis, f. (dehortor), das Abmahnen, Tert. adv. Marc. 4, 15 extr.: Ggstz. adhortatio, Diom. 464, 19.
dehortātor , ōris, m. (dehortor), der Abmahner, Augustin. Acad. 2, 2, 3.
dehortātīvus , a, um (dehortor), zum Abmahnen geeignet, abmahnend, dehortativum est ›ne‹, Prisc. 15, 31: deh. sententiae, Isid. 2, 21, 21.
dehortātōrius , a, um (dehortor), abmahnend, Tert. apol. 22.