ap-prehendo (ad-prehendo), prehendī, prehēnsum, ere, poet. ... ... pallio, Ter.: claviculis adminicula tamquam manibus, Cic.: alqd morsu, Plin.: manum osculandi causā, Suet.: bucculam, in die Backe kneifen, Suet.: alqm, jmd. ...
cōn-similis , e, einem andern in allen Stücken-, ... ... (Ggstz. dissimilis), α) m. Genet., Komik. u. Lucr.: causa consimilis earum causarum, quae etc., Cic. de or. 1, 149. – ...
in-demnātus , a, um (in u. damnatus v. ... ... . u. Liv.: noli hunc indemnatum perdere, Plaut.: si hoc indemnato indictā causā non liceat, Liv.: quo supplicio dominos indemnatos afficiebat, hoc servos damnatos liberabat, ...
domicilium , iī, n. (domus), der Wohnsitz, ... ... Cic., od. constituere in alqo loco, Nep.: ipsius erant plura domicilia in Caria, Nep.: quibus in oppidis erant domicilia regis, Cic. – domicilium aeternum, ...
in-dēfēnsus , a, um (in u. defendo), unbeschützt, unverteidigt, a) mit Waffen, Capua deserta indefensaque, Liv.: sic Capitolium clausis foribus indefensum et indireptum conflagravit, Tac.: Campania bellum sinu indefensa recepit, Sil.: hic praebituri vos telis ...
causātīvus , a, um (causa), I) ursächlich, vis, Mart. Cap. 7. § 731: origo, Chalcid. Tim. 23: persona (verbi), die erste P., Prisc. 8, 66: et est το αἴτιον, id est causativum, Serv. ...
dissaeptum , ī, n. (dissaepio no. I), die ... ... noch m. Partizipialkraft, circum cavum aedium erant unius quoiusque (cuiusque) rei utilitatis causā parietibus dissaepta, Verschläge, Varro LL. 5, 162. – II) ...
cohortātio , ōnis, f. (cohortor), der ermunternde Zuspruch, ... ... Zusprechen, Zureden, Anfeuern, c. tua, Cic.: c. inanis et sine causa suscepta, Cic.: m. subj. Genet., illa Hannibalis, Cic.: ducis, ...
1. explicātus , a, um, PAdi. m. Compar. ... ... explico), I) geordnet, geregelt, provincia quam maxime apta explicataque, Cic.: causa facilis atque expl., Cic. – II) deutlich, klar, explicatam ...
exclāmātio , ōnis, f. (exclamo), der Ausruf, ... ... ., acutae vocis exclamationes vitare, Cornif. rhet. 3, 21: dulces exclamationes theatri causā producere, Quint. 11, 3, 179. – b) der Ausruf ...
annōnārius , a, um (annona), zu den Lebensmitteln gehörig, ... ... Arten der Lebensmittel, Veget. mil.: provisio, Verproviantierung, Treb. Poll.: causa, ICt.: caritas, Getreideteuerung, Arnob.: regio, Treb. Poll.: lex, ...
effectīvus , a, um (efficio), schaffend, bewirkend, ausübend, ... ... Quint. 2, 18, 5: virtus, Augustin. c. serm. Arian. 12: causa, Beda in Porphyr. 2. p. 58: Status controversiarum, Gromat. vet. ...
carbunculo , āre, am carbunculus (s. d. ... ... C, a u. b) leiden, genitalia carbunculantia, Plin.: ulcera circa oculos carbunculantia, Karbunkelgeschwüre, Plin. – v. Bäumen = durch die ...
hostīliter , Adv. (hostilis), feindlich, feindselig, quid ille ... ... fecerit aut faciat? Cic.: pleraque loca h. cum equitatu accedere, Sall.: agrum circa h. depopulari, Liv.: h. diripere, Liv. u. Suet.: sternit ...
caprāginus (al. caprūginus ), a, um (capra), von Rehwildbret, lumbi (Koteletten), Macr. sat. 2, 9 (3, 13), 12. – capruginus synkop. caprūnus, Anthim. 70. 76. 82 codd. optt.
causificor , ārī (causa u. facio), als Ursache vorschützen, als Vorwand angeben, inconcinne, Apul. met. 10, 9: haud causificor m. folg. quin u. Konj., Plaut. aul. 755.
dēclārātor , ōris, m. (declaro), der Verkündiger der Wahl eines Magistrates, honoribus alcis suffragatorem in curia, in campo declaratorem exsistere, Plin. pan. 92, 3.
causidicus , ī, m. (causa u. dico), der Rechtsanwalt, Advokat (im verächtlichen Sinne als ein für Geld u. kunstlos Plädierender), Cic. u.a.
īnfrūnītus , a, um (in u. fruniscor), ungenießbar, albern, einfältig, mulier, Sen.: animus, Sen.: copia, Macr.: anima, Vulg.
1. Crustumium , iī, n., ein Fluß in Umbrien, zwischen Rimini u. Pesaro, j. Creca, Plin. 3, 115. Lucan. 2, 406.
Buchempfehlung
Im zweiten Punischen Krieg gerät Syphax, der König von Numidien, in Gefangenschaft. Sophonisbe, seine Frau, ist bereit sein Leben für das Reich zu opfern und bietet den heidnischen Göttern sogar ihre Söhne als Blutopfer an.
178 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro