opīnor , ātus sum, āri ( von *opio, ōnis, ... ... wie ich vermute, denke, Komik. u. Cic.: verum, ut opinor, aber freilich, Cic.: u. bl. opinor, vermute, denke ich, vermutlich, in der ... ... wahr? Komik. u. Cic.: sed, opinor, quiescamus, Cic. – / Partic. opinātus ...
opīno , āre, archaist. = opinor, Enn. fr. scen. 145. Pacuv. tr. 101. Caecil. com. 17. Plaut. Cas. 541; Pseud. 87; rud. 999; trin. 422. Plaut. fr. bei Non. 474, 32.
ne-scio , īvī u. iī, ītum, īre, ... ... nec pudet fateri nescire, quod nesciam, Cic.: de amica, Plaut.: de Oropo opinor, sed certum nescio, Cic.: mit Acc. u. Infin., nescibam ...
opīnus , a, um (opinor), nur in inopinus, necopinus, w. s.
1. armātus , a, um, PAdi. m. (selten) ... ... , auch togatus): armatos, si Latine loqui volumus, quos appellare vere possumus? opinor eos qui scutis telisque parati ornatique sunt, Cic.: quos aliquamdiu inermos timuissent, ...
facteon = faciendum, in der Stelle: quare, ut opinor, φιλοσοφητέον, et istos consulatus non flocci facteon, Cic. ad Att. 1, 16, 13 (scherzh. nach φιλοσ.. gebildet).
quotēnī , ae, a (quot), wie viele, bei Einteilungen, is, opinor, ita partes fecit in ripa nescio quotenorum iugerum, ut certa pretia constitueret, quae mini nota non sunt, Cic. ad Att. 12, 33, 1.
in-opīnus , a, um (in u. opinus [v. opinor], wie necopinus v. nec u. opinus), unvermutet, visus, Ov.: quies, Verg.: siccitas, Plin. pan.: hosti sonus tubarum, fulgor armorum, quanto inopina ...
opīnātor , ōris, m. (opinor), I) zu Vermutungen geneigt, ein Vermuter, Cic. Acad. 2, 66. – II) der Getreideeinforderer für die Miliz in den Provinzen, Cod. Iust. 12, 38, 11 ...
opīnātio , ōnis, f. (opinor), die Vermutung, Vorstellung, Einbildung, Cic. u.a.: Plur., Arnob. 4, 9 in.
2. opīnātus , ūs, m. (opinor), die Vermutung, propter opinatus animi, Lucr. 4, 463.
ad-opīnor , ārī, dazu vermuten, Lucr. 4, 813.
1. opīnātus , a, um, PAdi., s. opīnor /.
familiāris , e (familia), I) zu den Sklaven-, zum Gesinde gehörig, habeo opinor familiarem tergum, ne quaeram foris, Plaut. asin. 319. – subst., familiāris, is, m., ein Sklave, Bedienter, Plur. = das ...
opīnābilis , e (opinor), auf Vermutungen-, bloß auf der Vorstellung beruhend, vermutlich, eingebildet, Cic. u.a.
opīnātīvus , a, um (opinor), eine Vermutung bezeichnend, verba, Prisc. 18, 147.
ago , ēgī, āctum, ere (griech. ἄγω, altind. ... ... ibi quid agat secum cogitat, Enn. fr.: sed eos (deos) non curare opinor, quid agat humanum genus, Enn. fr.: quaeso, ne temere hanc rem ...
rēs , reī, f. (altind. ras, Gut, Besitz ... ... re tibi praestabo, ICt. – aut consilio aut re iuvero, Ter. – rem opinor spectari oportere, non verba, Cic.: hos deos non re, sed opinione esse ...
nam , Coni. (Acc. sing. fem. zum Pronominalstamm * ... ... um einen parenth. Zwischensatz einzuleiten, in insula, quae est in Tiberino (nam opinor illud alteri flumini nomen esse), sermoni demus operam, Cic. – b) ...
aro , āvi, ātum, āre (ἀρόω), ... ... Staatsdomänenpächter, m. Acc. = beackern-, bestellen lassen, bebauen, non opinor quemquam minus esse professum, quam quantum arasset, Cic.: Falerni mille fundi iugera, ...
Buchempfehlung
Schnitzlers erster Roman galt seinen Zeitgenossen als skandalöse Indiskretion über das Wiener Gesellschaftsleben. Die Geschichte des Baron Georg von Wergenthin und der aus kleinbürgerlichem Milieu stammenden Anna Rosner zeichnet ein differenziertes, beziehungsreich gespiegeltes Bild der Belle Époque. Der Weg ins Freie ist einerseits Georgs zielloser Wunsch nach Freiheit von Verantwortung gegenüber Anna und andererseits die Frage des gesellschaftlichen Aufbruchs in das 20. Jahrhundert.
286 Seiten, 12.80 Euro