iactāns , antis, PAdi. (v. iacto), sich rühmend, a) im üblen Sinne, sich brüstend, prahlend, prahlerisch, α) m. Genet.: tumidus ac sui iactans et ambitiosus institor ...
glōriōsē , Adv. (gloriosus), I) mit Ruhm, rühmlich, ... ... fr.: alqd gloriosissime et magnificentissime conficere, Cic. – II) ruhmredig, prahlend, prahlerisch, großtuerisch, gl. amiciri, Plaut.: mentiri, Cic.: exordiri, Cic.: ...
iactanter , Adv. (iactans), prahlend, prahlerisch, Amm. 27, 2, 3. Augustin. c. Iul. Pelag. 5, 36 extr. – Compar., nulli iactantius maerent, quam etc., auf hervortretendere Weise, Tac. ann. 2, 77: iactantius ...
vāniloquus , a, um (vanus u. loquor), der Eitles ... ... . § 9. Vulg. Tit. 1, 10. – II) prahlerisch, großsprecherisch, der Großsprecher, Liv. 35, 48, 2 ...
glōriātior , ōris, Adi. Compar. (glorior), etwas prahlerisch, Iul. Val. 2, 16 p. 98, 5 Klueber.
māgniloquus , a, um (magnus u. loquor), I) ... ... . 5, 3, 62. – II) im üblen Sinne, großsprecherisch, prahlerisch, v. Pers., Tac. Agr. 27. Mart. 2, 43, ...
iactitābundus , a, um (iactito), prahlerisch, Sidon. epist. 3, 13, 11.
2. dolo od. dolōn , ōnis, m. (δ ... ... , 2, 53. – übtr., v. Stachel der Fliege (die ihn selbst prahlerisch dolo nennt), Phaedr. 3, 6, 3. – II) das ...
vānus , a, um (vgl. altind. ūná-h, ... ... 2) insbes., im moralischen Sinne, lügenhaft, windbeutelig, wankelmütig, eitel, prahlerisch, windig, abenteuerlich, haruspex, Cic.: ingenium, Liv. u. (v ...
glōriōsus , a, um (gloria), I) objekt., ruhmvoll ... ... militis spiritus, Val. Max. 8, 14, 5. – b) ruhmredig, prahlerisch, großsprecherisch, aufgeblasen, miles, Plaut. u. Cic.: gloriosus fuisti, ...
māgnificus , a, um, Compar. māgnificentior , Superl. māgnificentissimus ... ... genus, Cic. – im üblen Sinne, hoch fahrend, prahlerisch, großtuend, lobhudelnd, verba, Ter.: alia magnifica pro se et illis ...