attenuātē (adtenuātē), Adv. (attenuatus), schlicht, einfach darlegend, attenuate presseque dicere (Ggstz. sublate ampleque), Cic. Brut. 201.
attenuātus (adtenuātus), a, um, PAdi. m. Superl. (v. attenuo), abgeschwächt, a) übh. = geschwächt, vermindert, fortunae familiares attenuatissimae, Cornif. rhet. 4, 53. – b) insbes.: α) v ...
attenuātio (adtenuātio), ōnis, f. (attenuo), die Abschwächung, dh. a) die Verminderung, suspicionis, Cornif. rhet. 2, 3. – b) der schlichte Ton der Darstellung, facetissima attenuatio verborum, Cornif ...