impropriē , Adv. (improprius), uneigentlich, haud impr. appellari manum (v. Elefantenrüssel), Plin. 10, 29: quasi impr. et inscite dictus, Gell. 7 (6), 6, 2: parum integre atque impr. loqui, Gell. 17, 1, 1 ...
cohaerēns , entis, PAdi. m. Compar. (cohaereo), zusammenhängend, aptius et cohaerentius putare furem a furvo, id est nigro, appellari, Gell. 1, 18, 6.
beneficentia (benificentia), ae, f. (beneficus; vgl. Beier ... ... . § 1), huic (iustitiae) coniuncta beneficentia, quam eandem vel benignitatem vel liberalitatem appellari licet, Cic.: quid melius aut quid praestantius bonitate et beneficentiā? Cic.: beneficentiā ...
pluo , pluī u. (archaist.) plūvī, pluitūrus, ere ( ... ... Liv.: cum pluit terrā, cum pluit cretā, cum pluit lapidibus (non ut grando appellari solet hoc nomine, sed omnino lapidibus), Augustin. de civ. dei 3, ...
rīte , Adv.; eig. Abl. statt ritu, dah ... ... wohl, a) übh.: deum r. beatum dicere, Cic.: quae potest appellari r. sapientia, Cic.: rebus r. paratis, Verg.: maturos partus r. ...
verto (archaist. vorto), vertī (vortī), versum (vorsum), ... ... Cic. u. Nep.: u. so tum ille vere vertens annus appellari potest, ein völliges Jahr (vom großen Weltjahre, das aber selbst annus ...
mereo , uī, itum, ēre, u. mereor , itus ... ... haben Ursache, Val. Flacc.: m. Infin. pass., solus (Homerus) appellari poëta meruit, Vell.: occultari non merentur, Val. Max.: merui quidem admitti, ...
virgo , inis, f. (verwandt mit vir), I) ... ... Corp. inscr. Lat. 6, 13120. – rami rosarum virginum (sic enim clausae appellari solent), Evodicus in Augustin. epist. 168, 3. – 3) ...
humus , ī, f. (altind. kšāḥ, Erde, Erdboden ... ... aus dem Boden, fundit humo facilem victum iustissima tellus, Verg.: hominem appellari, quia sit humo natus, von der Erde stamme, Quint. – δ ...
īnstar , n. indecl. (aus instare), eig. das Einstehen ... ... idque si accĭdat, mortis instar putemus, Cic.: patrocinio vero se usos aut clientes appellari mortis instar putant, Cic.: instar ego perpetui congiarii reor affluentiam annonae, ganz ...
ūsūrpo , āvī, ātum, āre (zsgz. aus usu u ... ... einen Namen beilegen, reliqui, quos fratres inter se agnatosque usurpari atque appellari videmus, Cic.: hoc nomine usurpant ramos truncosque prominentes, Colum.: qui sapiens usurpatur ...
bustum , ī, n. (von *buro, altlat. = ... ... ingens ex terreno aggere, Verg.: poena est, si quis bustum (nam id puto appellari τύμβον) aut monumentum violarit, Cic.: qui (Sardanapalus) incidi iussit in busto: ...
cor-rumpo , rūpī, ruptum, ere (con u. rumpo), ... ... barbarā linguā Mauros pro Medis appellantes, Sall.: videri potest (Nilus) non alio nomine appellari, sed a barbaro ore corruptus, Mela. – m. Ang. ...
crēditor , ōris, m. (credo), der Gläubiger ( ... ... a creditore, Sen.: privilegio anteponi ceteris creditoribus, Traian. in Plin. ep.: appellari a creditoribus, Quint.: nihil referre, ab hoste in acie, an in foro ...
contumēlia , ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, ... ... contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum ...
invītāmentum , ī, n. (invito), das Lockmittel, Reizmittel, ... ... imitandum invitamento sunt (vitia), Aur. Vict.: versch., is autem, qui vere appellari potest honos, non invitamentum ad tempus (für den Augenblick) sed perpetuae ...