attactus

[683] attāctus (adtāctus), ūs, m. (attingo), das Anrühren, die Berührung, a) im Nom.: asper attactus, Mam. Claud. de stat. anim. 1, 23: nos apostolorum erudivit auditus, nos confirmavit attactus, Leo serm. 1. in Ascens. – b) im Acc.: ad extrinsecus rei venientis attactum ita afficitur, Arnob. 7, 28: quo modo ad dexterae salutaris attactum fugiat dolor, Ambros. in Luc. 10, 70; [683] u. so im Acc. noch Cassian. collat. 19, 16. Arnob. iun. de deo trino 1, 19 u. 2, 20. – c) gew. im Abl.: corium attactu non asperum et durum, Varr. r. r. 2, 5, 8: volvi attactu nullo, Verg. Aen. 7, 350: attactu continuo, Apul. de mund. 27: sine ullo attactu viri, Lact. 4, 14, 1; u. so im Abl. noch Iuvenc. 1, 776. Pallad. 1, 35, 11. Ambros. in psalm. 118. serm. 6. no. 15 extr. Iulian. bei Augustin. c. sec. resp. Iul. 6, 20 in.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 683-684.
Lizenz:
Faksimiles:
683 | 684
Kategorien: