cantātor , ōris, m. (canto), der Sänger, ... ... 8, 57. Mart. 13, 77: vetus et nobilis Arion cantator fidibus (= fidicen) fuit, Gell. 16, 19, 2. Vgl. Gloss. ›cantator ὑμνητής‹; u. ›cantatores τραγῳδηταί‹.
incantātor , ōris, m. (incanto), der Zauberer, Tert. de idol. 9. Porphyr. Hor. ep. 2, 2, 209. Augustin. serm. 376, 4; quaest. in genes. 2. qu. 22 u. 23. Vulg. deut ...
praecantātor , ōris, m. (praecanto), der Besprecher, Zauberer, Augustin. in psalm. 127, 11 u.a.
dēnseo , ētum, ēre (densus) = denso, dicht machen, ... ... sich verdichten, I) im allg.: alta caeli templa, Lucr.: cantato densetur carmine caelum, Ov.: obtentā nocte densentur tenebrae, Verg.: mulierum corpus quasi ...
cantātrīx , trīcis, f., I) die Sängerin, ... ... XII vers. Aen. 1, 31. p. 467, 4 K.: cantatores et cantatrices, Hier. comment. in eccl. p. 399 extr. Vall. ...
praecantātrīx , trīcis, f. (Femin. zu praecantator), die Besprecherin, Plaut. mil. 693 (Goetz u. Leo praecantrix). Augustin. in psalm. 127, 11. Porphyr. Hor. carm. 1, 27, 21.