cognominis

[1242] cōgnōminis, e, Abl. e (cognomen), I) gleichnamig, gleichen Namens, meretrices, Plaut.: pater, Macr.: filii, Suet.: gaudet cognomine terrā, Verg. – m. Genet., mei, Plaut. fr.: cognomines eorum (Enetorum) Veneti, Plin.: m. Dat., cognomine Insubribus pago, Liv.: cognominem patriae suae Salamina, Vell.: filium cognominem sibi, Suet.: populares suos socero cognomines fecit, Serv. – II) als gramm. t. t. = σύνωνυμος, gleichnamig, gleichbedeutend, Gell. 13, 25 (24), 17. – / Nom. Sing. steht bl. Plaut. fr. bei Serv. Verg. Aen. 6, 383 (dazu Servius: facit hic et haec cognominis).

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 1242.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: