cohortatio

[1253] cohortātio, ōnis, f. (cohortor), der ermunternde Zuspruch, das Zusprechen, Zureden, Anfeuern, c. tua, Cic.: c. inanis et sine causa suscepta, Cic.: m. subj. Genet., illa Hannibalis, Cic.: ducis, Tac.: m. obj. Genet., decimae legionis, Caes.: militum, Nep.: iudicum, Cic.: m. Ang. wozu? durch ad mit Akk. Gerund., c. quaedam iudicum ad honeste iudicandum, Cic. – cohortationem militum facere, die S. (in einer Rede) anfeuern, Nep. – Plur., Caes. b. c. 2, 42, 1. Cic. de or. 1, 262 u. 2, 64; Phil. 12, 15; de rep. 4, 5.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 1253.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: