[1274] collocūtio, ōnis, f. (colloquor), die Besprechung = die Unterredung, das Geplauder, absol., Cic. ad Att. 12, 1, 2. Augustin. serm. 23, 8: collocutio hominum aut consessus, Cic. Tusc. 1, 30: venire cum hostium ducibus in collocutionem, Cornif. rhet. 1, 25. – Plur., nostri sermones collocutionesque, Cic. ep. 1, 9, 4: collocutiones familiarissimae cum alqo, Cic. Phil. 11, 5.