conservator

[1520] cōnservātor, ōris, m. (conservo), I) der Bewahrer vor dem Untergange, Verderben, der Erhalter, Retter (dah. oft für das griech. σωτήρ; Ggstz. perditor), α) leb. Wesen: inimicorum, Cic. [1520] ad Att. 8, 9, 3. – β) lebl. Ggstde.: urbis, civitatis, Cic.: rei publicae, Cic.: nominis Romani, Vell.: patriae, Cic.: verb. c. et custos rei publicae (Ggstz. perditor et vexator rei publicae), Cic.: di custodes et conservatores huius urbis atque imperii, Cic. – absol., conservatoris sibi nomen, Graeco eius rei vocabulo (σωτηρος), assumpsit, Tac. ann. 15, 71: u. als Beiname Apollos, Corp. inscr. Lat. 3, 875; Jupiters, sehr oft in Inschr. – II) der Verehrer Gottes, Tert. ad nat. 1, 7.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 1520-1521.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: