contuitus

[1643] contuitus, Abl. ū, m. (contueor), I) das Betrachten, Anblicken, der Anblick, absol., Plin. 11, 145; 37, 63. Amm. 16, 10, 4; 22, 2, 4: esse iam in contuitu, in Sicht sein, Amm. 18, 8, 4; 24, 2, 5: m. obj. Genet., contuitu scarabaeorum, Plin. 29, 132: contuitu parricidarum, Curt. 5, 12 (34), 18. – II) übtr.: a) die geistige Anschauung, Augustin. conf. 12, 15 in. – b) die Bedachtnahme, Rücksicht, contuitu alcis rei, in Anbetracht einer Sache, im Hinblick-, in Rücksicht auf etw., c. vigilantiae et iustitiae eius, Corp. inscr. Lat. 6, 1715: c. utilitatis, Ambros. in Luc. 10. § 51: c. honorum, quos gesserant, Heges. 1, 12, 4. – / Synk. contutus, der Anblick, Plaut. trin. 262.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 1643.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: