co-eo , coiī ( selten coīvī), coitum, coīre (com ... ... Curt. – m. Ang. mit wem? cum captiva, Curt.: conubio cum primoribus suae gentis, Curt. 2) v. Lebl., ...
dīsco , didicī, ere ( zu διδάσκω), lernen, kennen ... ... lebl. Subjj., illae (pomiferae arbores) ab homine didicere blandos sapores adoptione et conubio, Plin. 16, 1. – m. folg. Infin., pingere, Varro ...
... essent sancire, Cic.: Samnites foedere primum, deinde conubio, atque inde cognationibus, postremo civitate sibi coniunxisse, Liv.: Persas et Macedones conubio iungi, Curt. – / Bei Dichtern aus prosodischen Gründen oft dreisilbig, zB. conubio, Verg. Aen. 1, 73. Ov. met. ...
affīnitās , ātis, f. (affinis), I) die Nachbarschaft ... ... , Ter.: manere affinitatem hanc inter nos volo, Ter. – Plur., affinitates conubiorum, Iustin.: divortia atque affinitatum discidia (Auflösungen), Cic.: propinquitatibus affinitatibusque coniuncti, ...
al-lubēsco (ad-lubēsco), ere (ad u. lubet), ... ... zu finden, m. Dat., aquis, Apul. met. 9, 3: conubiorum copulis, Mart. Cap. 1. § 25; u. so 1. ...