criminatio

[1761] crīminātio, ōnis, f. (criminor), die Beschuldigung, Anklage, bes. im üblen Sinne = die Anschwärzung, Verunglimpfung, Verdächtigung, Verleumdung, cr. inaudita, Cic.: cr. falsa, Val. Max.: criminationes falsae, Vell.: criminationes foedissimae, Tac. – Appii criminationes de Fabio absente ad populum, Liv.: novissima cr. de dote, Apul. – illa criminatio, quā in me absentem usus est, Cic.: alcis criminationem adiuvare (v. Umständen), Curt.: ab alqo allatas (angebrachten) criminationes repellere, Cic.: ab alqo vexari variis criminationibus, Iustin. – m. folg. Acc. u. Infin., criminatio tua quae est? Roscium cum Flavio pro societate decīdisse, Cic. Rosc. com. 37.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 1761.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: