1. dē-līnio , s. dē-lēnio.
2. dē-līnio , s. dē-līneo.
dēlīnītor , - trīx , s. dēlēnītor, dēlēnītrīx.
dēlīnificus , - līnīmen , - līnīmentum , s. dēlēnificusetc.
... p. 7, 19 Kr.: quem nulla deliniat forma corporalis, Arnob. 1, 31: übtr., mit Worten, astu ... ... colubroso viam delineavit, Tert. adv. Val. 4: veritates, ex quibus imagines deliniarentur, Tert. de res. carn. 20 in.: mit folg. indir. ...
discrīmen , minis, n. (discerno), das Scheidende, I) eig.: a) konkr., die Scheide, Scheidelinie, der Scheidepunkt, discrimina costis per medium quā spina dabat ...
dēlēnītor (dēlīnītor), ōris, m. (delenio), der Gewinner einer Person, cuius (iudicis) delenitor esse debet orator, den gerade der Redner gewinnen soll, Cic. Brut. 246: ille (Orpheus) immanium beluarum delenitor, Apul. flor. 17. ...
dēlēnītrīx , (dēlīnītrīx), trīcis, f. (Femin. zu delenitor), die Gewinnerin, corroboratarum mentium del. poëtica, Chalcid. Tim. 167.
interfīnium , iī, n. (inter u. finis), die Zwischengrenze, Scheidelinie, Isid. orig. 11, 1, 48.
cardo , dinis, m. (vgl. κραδάω, κραδαίνω schwenken, ... ... nach Westen gezogene), Plin.: u. hiernach heißt der Berg Taurus cardo (Scheidelinie, Demarkationslinie), Liv. 37, 54, 23, u. die Stadt Ankona, ...