... im allg.: quaecumque (spes) est, ea despondetur anno consulatus tui, d.i. setzt man auf usw., Cic. ep. 12, 9, 2: meritis periuria poenis despondet, setzt Strafen auf Meineid, Val. Flacc. 7, ... ... so animos, Liv., u. bl. despondere, Col.: sapientiam, alle Hoffnung, die Weisheit zu ...
dēspōnsio , ōnis, f. (despondeo), die Verzweiflung, animi, Cael. Aur. acut. 2, 32, 167: absol., Cael. Aur. acut. 3, 18, 176.
dēspōnsor , ōris, m. (despondeo), der Verlober, nach Varro LL. 6, 69.
1. cēnseo , suī, sum, ēre ( oskisch censaum = ... ... die Auslgg. zu Ter. eun. 2, 1, 11), PL. Censen hodie despondebit eam mihi quaeso? TR. Censeo, Plaut.: PH. ego rus ibo atque ...
1. mentio , ōnis, f. (memini), die Erwähnung ... ... etc., Plaut. u. Liv.: si mentionem fecero de filia, ut mihi despondeat, um die Tochter anhalten werde, Plaut.: m. inferre, quid eo ...
invītus , a, um, I) wider Willen, ungern, ... ... Cic.: invito et repugnanti (unwillkürlich) per genas lacrimae fluunt, Sen.: invito despondet ei filiam suam, dringt zur Verlobten auf, Cic.: quocumque istinc loco ...
dīvitiae , ārum, f. (dives), der Reichtum, ... ... reiches Haus, alqam dare in tantas divitias, Plaut. trin. 605: alqam despondere in divitias maxumas, Plaut. cist. 601: in divitias adoptare alqm. Plaut. ...