devinctus

[2118] dēvīnctus, a, um, PAdi. (v. devincio), ganz ergeben, mit Dat., studiis, Cic.: mihi, Cic. ep.: devinctior alci, Hor.: abs., personae devinctissimae, Salv. de gub. dei 5, 10 p. 106 Migne.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2118.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: