dispositus [1]

[2218] 1. dispositus, a, um, PAdi. (v. dispono), I) gehörig-, wohl geordnet, -eingerichtet, quo neque formosius est quicquam neque dispositius, Sen. nat. qu. 1. praef. § 14; vgl. Lact. de ira 10, 41: Superl., in dispositissima domo, Boëth. cons. phil. 4, 1. p. 72, 7 Obb. – neutr. subst., ex disposito, in Ordnung, Sen. de prov. 1, 2; ad Marc. 26, 6. – b) übtr., auf den Redner, von wohlgeordnetem Vortrag, vir, Plin. ep. 2, 11, 17. – II) angeordnet, festgesetzt; neutr. subst., ex nostro disposito (Anordnung), Chalcid. Tim. 145: u. ex disposito, festgesetztermaßen, Macr. sat. 1, 7, 4.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2218.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: