dissuadeo

[2230] dis-suādeo, suāsī, suāsum, ēre, widerraten (Ggstz. suadere), legem, Cic.: pacem, Liv.: suis [2230] bellum, Ov.: minus placet quod consuadetur; quod dissuadetur placet, Plaut.: ille ab amicis dissuasus fidem fraudavit, Hyg. fab. 219. – m. folg. Infin., Cornif. rhet. 3, 5. Quint. 2, 8, 7: m. folg. Acc. u. Infin. Pass., Cic. de off. 3, 101. Augustin. de civ. dei 1, 23. – m. de u. Abl., de captivis, Cic. de off. 3, 110. – m. folg. ne u. Konj., C. Gracch. fr. bei Gell. 11, 10, 4. Gell. 6 (7), 2, 10. – ganz absol., ego dissuadebam, Plaut.: dissuasimus nos, Cic.: pro contione suadere ac dissuadere, Quint.: neque id hortari magis esse, quam dissuadere absterrereque, Gell.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2230-2231.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: