ef-flōreo , ēre (ex u. floreo), aufblühen, übtr., Tert. iudic. dom. 8. Vulg. psalm. 102, 15 u. 131, 18. Ambros. epist. 2, 8.
per-efflo , āvī, āre, gänzlich aushauchen, animam virilem, Apul. met. 8, 14 H. (Eyss. liest perflavit).
... quae (utilitas) tamen ipsa efflorescit ex amicitia, Cic.: ex rerum cognitione efflorescat et redundet oportet oratio, ... ... – II) aufblühen = emporblühen, emporkommen, si quidem efflorescit (illa aetas) ingenii laudibus, Cic.: amorem efflorescere tantum, ut etc., Cic.: ...
efflātus , ūs, m. (efflo), das Herauswehen, der Ausbruch eines Windes, Plur. bei Sen. nat. qu. 5, 14, 3.