elegeus

[2380] elegēus u. elegīus, a, um (ελεγειος), zur Elegie gehörig, elegisch, metrum elegium, Diom. 502, 30: scazon, Mar. Victorin. 3, 5, 6. p. 111, 21 K. – subst., elegēum, ēī, n., die Elegie, pentametrum elegeum, Diom. 503, 9: Plur., Auson. parent. (XV) 31, 2. p. 54 Schenkl.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2380.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: