elocutio

[2390] ēlocūtio, ōnis, f. (eloquor), I) das Herausreden, Sprechen, die Ausrede, pluralis, im Plural, Ulp. dig. 22, 5, 12: honestior elocutio est per accusativum, Serv. Verg. Aen. 1, 47: Plur., quia hirquos Phryges suis attagos elocutionibus (in ihrem Dialekt) nuncupant, Arnob. 5, 6. – II) der Ausdruck der Gedanken durch die Sprache, die Einkleidung der Gedanken in Worte, der Stil, bes. der künstliche des Redners, griech. φράσις, ερμηνεία, Cic. u.a.: elocutionis ratio, die Stillehre, Quint.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2390.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: