[2390] ēloquēns, entis, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. eloquor), a) mit Sprache begabt, redend, res mutae et eloquentes, Cornif. rhet. 4, 61. – b) wohlredend, beredt, ein vollkommener Redner (Ggstz. indisertus), Cic. u.a.: haudquaquam el., Cic.: qui sibi eloquentiores videntur, quam ut causas agant, Quint.: omnium eloquentissimi Ti. et C. Sempronii, Cic. – v. Lebl., [2390] ut magis loquacem quam eloquentem haberes epistulam meam, Augustin. epist. 261, 4.