epitome

[2439] epitomē, ēs, f. (επιτομή), ein kurzer Auszug, ep. Bruti Caelianorum, Cic.: totum Dionysium, per multa diffusum volumina, sex epitomis circumscribere, Col.: poëma in epitomen cogere, Auson. – / Latinisierte Form epitoma, Cic. ad Att. 12, 5, 3 W. Not. Tir. 76, 30: Genet. epitomae, Auson. perioch. Iliad. prooem. p. 227, 14 Schenkl: Akk. epitomam, Eutych. bei Cassiod. de orthogr. (VII) 199, 9 K.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2439.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: