equito

[2445] equito, āvī, ātum, āre (eques), reiten, I) v. intr.: A) eig.: equitare, iaculari, cursu cum aequalibus certare, Sall.: cum ille in nostro exercitu equitaret cum suis delectis equitibus, sich herumtummelte, Cic.: in equo, ICt.: in his (eculeis), Cic.: armorum et equitandi peritissimus, Suet. – B) übtr.: 1) v. Pferden = daherschreiten, equitat curritque (equus), Lucil. 1284. – 2) wie ἱππεύειν, v. Winden, daherstürmen, einherbrausen, Eurus per Siculas equitavit undas, Hor. carm. 4, 4, 44: qui per caelum candidus equitas, Vet. poët. bei Censorin. fr. 14. § 9. – 3) v. Menschen, a) plänkeln, contra Alfenum, Cic. Quinct. 22, 73 ed. Klotz. (s. Klotz praef. p. IX ed. Teubn. 1863). – b) im obszönen Sinne, reiten, Iuven. 6, 311. – II) v. tr. durchreiten, im Passiv, dum perfidum glacie flumen equitatur, Flor. 3, 4, 5: equitata summa culmina Taygeti, Claud. bell. Get. 192: equitata Bactra, Sidon. carm. 23, 249.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2445.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: