grūmus (grummus), ī, m. (zu nhd. Krume), der Erdhaufen, Hügel, Acc. tr. fr., Col. u.a.: grumus excellens naturā, Auct. b. Hisp.: grumi e terra, tumuli grumorum, Vitr.
tumulus , ī, m. (tumeo), ein (von Natur od. durch Kunst) aufgeworfener Erdhaufen, der Erdhügel, der kleine Hügel in der Ebene (während collis = eine beträchtliche Anhöhe, ein Hügel von Natur), ...
grūmulus , ī, m. (Demin. v. grumus), der kleine Erdhaufen, der kleine Hügel, Plin. 19, 112. Apul. met. 6, 10.