gerra , ae, f. (γέῤῥον), geflochtene Ruten ... ... vgl. Charis. 33, 14 u. 549, 13. – Plur. gerrae übtr. = Lappalien, Possen, dummes Zeug, Caecil. com. ...
acerra , ae, f. das Weihrauchkästchen für den bei Opfern, Verbrennung der Toten usw. gebrauchten Weihrauch, Cic., Verg. u.a.
errātio , ōnis, f. (1. erro), ... ... ) eig.: hoc multo propius ibis et minor est erratio, Ter.: errationis fecerit compendium, si etc., Plaut.: nulla in caelo ... ... , des Ulixes usw., loqui de fine errationis suae, Hygin.: errationes Ulixis pingere, Vitr. – II) übtr., ...
Acerrae , ārum, f., Stadt in Kampanien, nahe bei ... ... zweiten pun. Kriege zerstört, später wieder aufgebaut, j. Acerra, Liv. 23, 17, 1 sqq.; 27, 3, 6. – Dav. Acerrānī , ōrum, m., die Einw. von Acerra, die Acerraner, Liv.
errātum , ī, n. (1. erro), der ... ... Irrtum, die Verirrung (Ggstz. recte factum), errata vel delicta, Amm.: errata aetatis meae (meiner Jugend), Cic.: errata officiis superare, Sall.
Dēverra , ae, f. (deverro), die Göttin des Ausfegens, das für das Haus einer Wöchnerin als Schutzmittel gegen den Silvanus betrachtet wurde, damit dieser nicht in das Haus eindringe und Wöchnerin od. Kind quäle, Varro fr. b. Augustin. de civ ...
errātor , ōris, m. (1. erro), der Umherirrer, Fest. 344 (a), 34: übtr., v. Fluß Mäander, Ov. her. 9, 55.
Bigerra , ae, f., Stadt der Dretaner im südöstl. Teil des tarrakon. Hispaniens, nach Ukert j. Becerra, nach Reichard j. Bogara, Liv. 24, 41. § 11.
ēverrae , ārum, f. (everro), das Auskehren des Hauses, die Fege, Paul. ex Fest. 78, 1 (wo jetzt exverrae).
errātus , ūs, m. (1. erro), das Umherirren, die Irrfahrt, longis erratibus actus, Ov. met. 4, 567.
ferrātus , a, um (ferrum), I) mit Eisen versehen, a) ... ... .: catervae, Amm.: pectus, Claud.: armi (equorum), Claud. – subst., ferrātī, ōrum, m., Geharnischte, Tac. ann. 3, 45. – c ...
1. inerrāns , antis (in u. erro), nicht irrend, stellae eae, quae inerrantes vocantur, Fixsterne, Cic. de nat. deor. 2, 54: u. so stellae inerrantes, ibid. § 55: stellae vel inerrantes vel vagae, Lact. 2, 5, 18.
errātrīx , trīcis, f. (Femin. zu errator), die Umherirrerin, ohne Beleg bei Fronto de diff. voc. (VII) 528, 10 K.
congerra (concerra, concera), ae, m. = congerro, Lucil. fr. inc. 177 bei Fest. p. 363, 22 (L. Müller concerae); vgl. Fest. p. 297 (b), 29.
Ferrāria , ae, f., ein Vorgebirge in Hispanien, j. Cabo St. Martin, Mela 2, 6, 6 (2. § 91).
inerrātē , Adv. (in u. erro), unbeirrt, ohne zu irren, Cassiod. in cant. 7, 2.
errantia , ae, f. (1. erro), das Irren, der Wahn, animi, Acc. tr. 469.
2. inerrāns , antis, Partic. v. inerro, w. s.
ferrārea od. ferrāria , ae, f., s. ferrārius.
Biterrae , - ēnsis , s. Baeterrae.