excanto

[2513] ex-canto, āvī, ātum, āre, a) heraus-, hervorzaubern, clausas puellas, Prop. 3, 3, 49: Aemilio prae canto atque exigo et excanto, Lucil. 63. – b) herabzaubern, sidera excantata voce Thessalā, Hor. epod. 5, 45; vgl. Lucan. 6, 457; 9, 930. – c) heraufzaubern, Lethaeos deos, Lucan. 6, 683. – d) weg-, fortzaubern, alqm cantando ex ara (vom A. weg), Varro sat. Men. 151: fruges, von einem fremden Felde weg-, auf das seinige zaubern, XII tabb. 8. fr. 7 (bei Sen. nat. qu. 4, 7, 2 u. bei Plin. 28, 18), wo archaist. excantassit (= excantaverit): mortis metus excantatus effugit, Augustin. solil. 2, 14, 26 extr.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2513.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: