exōrātio , ōnis, f. (exoro), das Erbitten, Ps. Quint. decl. Mar. trib. 8 in. Vulg. Sirach 16, 12. Rufin. interpr. Orig. in Levit. 13, 3: peccatorum nostrorum, Versöhnung, Augustin. c. duas ...
exōrātor , ōris, m. (exoro), der Erbitter, Ter. Hec. prol. alt. 2. Tert. de pudic. 19.
exōrātrīx , trīcis, f. (Femin. zu exorator), die Erbitterin, Salv. de gub. dei 3, 9 extr. u.a. Eccl.
exōrābilis , e, Adv. m. Compar. (exoro), ... ... erbitten, Cic. ep. u. Hor.: numen, Iuven.: exorabilis in alqm, nachsichtig gegen jmd., Suet.: nulli exorabilis, Sil.: Compar. b. Sen. u. Tac. – ...
inexōrātus , a, um (in u. exoro), I) unerbeten, ... ... . 3, 24. – II) unerbittlich, cum ille coeptis fervidus atque inexoratus instaret, Augustin. c. Cresc. Donat. 3. § 50 extr.
exōrātīvus , a, um (exoro), zum Bitten geeignet, aggressus est dicere nescio quid exorativum, Cassiod. in psalm. 17, 32.
exōrābulum , ī, n. (exoro), das Erbittungsmittel, die Erbittungsart, Plaut. truc. 27. Apul. flor. 18. p. 30, 5 Kr.
exōrātōrium , iī, n. (exoro), das Sühnemittel, Augustin. quaest. in Levit. qu. 53, 2.
in-exōrābilis , e, unerbittlich, I) = ... ... , 9 extr.: si nos inexorabiles ad ignoscenda peccata fuerimus, Augustin. de fid. et symb. 10. § 22: absol., immisericos atque inexorabilis, Gell.: facere alqm inexorabilem, Pacuv. tr. fr.: Ggstz., inimicis te ...
inexōrābilitās , ātis, f. (inexorabilis), die Unerbittlichkeit, Serv. Verg. Aen. 12, 199. Schol. Bern. ad Verg. georg. 3, 68.
inexōrābiliter , Adv. (inexorabilis), unerbittlich, Donat. Ter. Andr. 1, 2, 18.
... leicht zu beruhigen, -zu besänftigen, versöhnlich (Ggstz. inexorabilis, unerbittlich, irritabilis, reizbar), irritabiles animi sunt optimorum saepe hominum iidemque placabiles, Cic.: inimicis te placabilem, amicis inexorabilem praebes, Cornif. rhet.: in posterum moneo, ut te erroribus tuorum placabilem ...
... da veniam; sine te exorem, Ter.: sine te exorarier, Plaut.: carmina exorant deos, besänftigen, Ov.: opus verbis, ... ... exor. alqm od. exorari m. folg. ut u. Konj., Komik., Cic. u.a.; od. exorari m. folg. ne u. Konj., ...
ex-palpo , āre, u. ex-palpor , ārī, ... ... . 32. Plaut. fr. b. Non. 104, 12: absol., exora, blandire, expalpa, Plaut. Poen. 357 (Götz u. Löwe palpa). ...
... unversöhnlich, unerbittlich (Ggstz. exorabilis), v. Pers., absol., Liv. u.a.: immitis et ... ... Lebl., odium, Nep. u. Tac.: iracundiae (Ggstz. irae exorabiles), Cic.: ira, Ov.: motus, nicht zu stillende Gärung, Tac ...
1. pāx , pācis, f. (zu paciscor, pango, ... ... deûm exposcere, Liv.: pacem deorum sanguine eorum exposcentes, Iustin.: caesis de more iuvencis exorat pacem divûm, Verg.: occupandam manium ac deae pacem rati, Iustin.: diu non ...
ōro , āvī, ātum, āre (ōs, oris), sich ... ... eant, Plaut. Amph. prol. 65: primum hoc abs te oro, ni me inexorabilem faxis, Pacuv. tr. 122: petivit oravitque a suis amicissimis impense, ut ...
sino , sīvī, situm, ere, eig. niederlassen, niederlegen ... ... m. ut u. Konj.: sivi, ut expleret animum, Ter.: sinite exorator ut sim, Ter. – γ) m. bl. Coniunctiv: iam sine ...
... .): odium hostile, Iustin.: implacabile, Nep.: inexorabile, Ov.: inexpiabile, Liv.: iuiustum, Cic.: odium penitus insitum, Cic.: ... ... ut maturius erumperet, Liv.: effundere omne odium, Cic.: exercere (auslassen) inexorabile odium, Ov.: exercere hereditarium in alqm odium, Vell.: exercere odium in ...
2. labor , ōris, m. (zu labāre; eigentl. ... ... m. Infin., Flor. 2, 2, 4: proximus huic labor est placitam exorare puellam, Ov. art. am. 1, 37: nec magnus prohibere labor, ...
Buchempfehlung
Im Alter von 13 Jahren begann Annette von Droste-Hülshoff die Arbeit an dieser zarten, sinnlichen Novelle. Mit 28 legt sie sie zur Seite und lässt die Geschichte um Krankheit, Versehrung und Sterblichkeit unvollendet.
48 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro