exploratio

[2590] explōrātio, ōnis, f. (explōro), das Aufsuchen, I) eig., das Kundschaften, das Ausspähen, die Spionage, bes. als milit. t. t., equestris (zu Pferde), Solin. 7, 23: occulta, Tac. hist. 3, 54: secunda (günstiges), Iul. Val. 3, 15 (17): explorationis falsum crimen, Augustin. quaest. in Levit. qu. 68: qui in exploratione emanet, Modestin. dig. 49, 16, 3. § 4. – II) übtr., die Untersuchung, Erforschung, absol., Apul. met. 9, 3: m. subj. Genet., acuminis sui, Apul. de mund. praef. p. 106, 5 G.: m. obj. Genet., surculi, Col. 3, 9, 5: veri, Sen. de ben. 4, 33, 2: Platonici dogmatis, Chalcid. Tim. 246.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2590.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: