extorris

[2636] extorris, e (v. ex u. terra, wie exsul v. ex u. solum), I) aus dem Lande fortgejagt, vertrieben, landesflüchtig, heimatlos, absol., hinc CXXXII patres familias extorres profugerunt, Cic.: qui nos extorres expulit patriā, Liv.: exsulem, extorrem populum Romanum agere ab solo patrio in hostium urbem, Liv.: extorres egit oppido, Suet. – m. Abl., extorris patriā, domo, Sall.: agro Romano, Liv.: aris ac focis, Flor.: regno, Liv. – m. Genit., ext. regni, Stat. Theb. 12, 262: orbis extorris patriaeque fugitivus, Pacat. 31, 1: regionum suarum extorres, Amm. 29, 6, 4. – m. Adv., brevi extorre hinc omne Punicum nomen, Liv. 26, 41, 19. Vgl. Drak. Liv. 2, 6, 2. – II) übtr. = expers gleichs. vertrieben von etw. = einer Sache beraubt, einer Sache bar, ohne etw., m. Genet., ext. cathedrae et plebis, Cypr. ep. 52, 1. – m. ab u. Abl., quis adeo obtunsi pectoris et a sensu humanitatis extorris est, Edict. Diocl. sect. 1. § 18: ut ne a veritate extorres fierent, Hilar. in epist. ad Galat. 51 (Pitra).

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2636.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: